Pszczelarstwo na Białorusi: historia rozwoju i stan obecny, problemy

W czasach sowieckich pszczelarstwo na Białorusi było jedną z najbardziej rozwiniętych gałęzi przemysłu w porównaniu z innymi republikami sowieckimi. Następnie odbyły się specjalne imprezy wspierające pszczelarstwo i promujące sprzedaż produktów. Jeszcze 30 dekad temu dzięki dużej liczbie pszczół zapylano ogromne obszary upraw rolnych, w wyniku czego plony wzrosły kilkukrotnie.

Historia

Na białoruskim Polesiu powstał rodzaj leśnictwa. Pszczelarstwo, ze względu na jego duże znaczenie gospodarcze i szerokie rozpowszechnienie, przez kilka stuleci wyznaczało kierunek rozwoju tego leśnego regionu.Nazwa rzemiosła pszczelarskiego pochodzi od słowa „bort” - jest to dziupla sztucznie wydrążona w drzewie dla pszczół. Początkowo mieszkańcy tego regionu hodowali pszczoły leśne we własnych dziuplach.

Handel rozwinął się z dzikiego pszczelarstwa, kiedy ludzie przypadkowo znaleźli gniazda dzikich owadów, zniszczyli je i zabrali miód.

W XV i XVI wieku miód i inne produkty pszczele były głównym towarem eksportowym z tego regionu. W tamtych czasach na terenie współczesnej Białorusi znajdowało się ponad milion desek, których produkcja handlowa wynosiła około 500 tysięcy funtów rocznie. Bortnichestvo było wówczas uważane za jedną z najbardziej dochodowych gałęzi przemysłu. Za granicą mieszkańcy regionu dostarczali wosk najpierw na Litwę, a stamtąd towary transportowano po całej Europie. Pszczelarze białoruskiego Polesia opracowali własną unikalną metodę produkcji buraków, a także narzędzia niezbędne do zbierania miodu i pielęgnacji owadów.

Z początkiem masowego wylesiania, które nastąpiło pod koniec XVIII wieku, taka gałąź gospodarki jak pszczelarstwo straciła swoją dawną wiodącą pozycję, została zastąpiona pszczelarstwem kłodowym. Nie udało się jednak osiągnąć poprzednich wielkości produkcji miodu. W tym czasie istniał system rojowy, który polegał na tym, że jesienią najpotężniejsze rodziny owadów zostały zniszczone.

Słabe rodziny pozostawiono na zimowanie, co ostatecznie doprowadziło do degeneracji lokalnej odmiany dzikich pszczół, ponieważ większość zimujących owadów nie przetrwała do wiosny. Ponadto takie podejście miało negatywny wpływ na rozwój szybkowarów, pszczoły zaczęły składać czerw nie w nowych, ale w starych plastrach.

Podczas pszczelarstwa pokładowego wydrążano wgłębienia nie w samym drzewie, ale w jego odciętej części, po czym mocowano je do drzewa lub tworzono w tym celu specjalne stojaki.

Jaki jest stan pszczelarstwa na Białorusi?

Pszczelarstwo na Białorusi zaczęło podupadać w połowie XIX wieku, wraz z nadejściem władzy sowieckiej udało się zwiększyć poziom produkcji miodu i innych produktów pozyskiwanych z pszczół, ale od lat 90. W ubiegłym stuleciu przemysł ten był w opłakanym stanie. Wcześniej pszczoły zapylały ogromne obszary upraw, zwiększając w ten sposób ich plony. Gdy pszczelarstwo zmniejszyło swoją objętość, wpłynęło to również na uprawiane rośliny, po czym postanowiono sadzić rośliny, które nie wymagają zapylenia.

Dziś, według nieoficjalnych danych, w Republice Białoruś jest około 300 tysięcy rodzin pszczelich, a produkowany przez nie produkt nie wystarcza nawet lokalnym mieszkańcom, nie mówiąc już o dostawach eksportowych do innych krajów.

Ograniczenia rozwoju

Czynnikom odstraszającym rozwój pszczelarstwa w republice należy przypisać następujące punkty:

• niewystarczające finansowanie rządowe;
• brak zachęty do rozwoju tej branży;
• niewystarczająca implementacja nowoczesnych technologii, co uniemożliwia automatyzację wielu procesów;
• brak odpowiedniego wyboru;
• wysoka śmiertelność owadów spowodowana analfabetyzmem;
• brak wspierających ram prawnych;
• brak specjalnych placówek edukacyjnych.

W związku z przyjętymi „Przepisami sanitarnymi i weterynaryjnymi” umieszczanie uli stało się trudniejsze, ponieważ dokument regulacyjny stanowi, że nie powinny one znajdować się bliżej niż 500 metrów od dróg. W rezultacie całe obszary wypadły z możliwych terytoriów pod rozwój pszczelarstwa.

Ponadto istnieje dotkliwy niedobór produkcji wysokiej jakości matek płodowych przeznaczonych na sprzedaż po przystępnych cenach. W rezultacie pszczelarze importują materiał płodowy z zagranicy, nie więcej niż 5% gospodarstw domowych może zmienić stare królowe na młode białoruskiego pochodzenia.

Wylesianie i zanieczyszczenie środowiska również miały negatywny wpływ na rozwój przemysłu w republice.

Droga do rozwoju branży

Dzisiaj eksperci biją na alarm i proponują sposoby wyjścia branży z kryzysu. Rzeczywiście, dzięki pszczelarstwu możliwe jest znaczne zasilenie budżetu państwa poprzez eksport produktu za granicę. Ponadto, jeśli nie podejmiesz działań, pszczelarstwo jako forma zarządzania może całkowicie umrzeć.

pasieki mateczne

Pasieki mateczne to pierwszy krok w kierunku odrodzenia przemysłu na Białorusi.Są to małe gospodarstwa, w których hodują pszczoły i powiększają kolonie. Dzięki tej technice ilość owadów w jednej rodzinie pszczół znacznie wzrasta, co z kolei pozwala na zebranie dużych ilości miodu.

Praca hodowlana

Ważnym krokiem w rozwoju pszczelarstwa w każdym regionie są prace hodowlane, które poprawiają jakość materiału hodowlanego. Najprostszą formą tej pracy jest poprawa cech produkcyjnych i hodowlanych pszczół rasy strefowej poprzez masową selekcję. W tym przypadku do hodowli wybierane są najbardziej czystorasowe i produktywne kolonie.

Drugą metodą hodowli, którą można opracować w regionie, jest krzyżowanie dwóch ras strefowych. W tym przypadku mieszańce pierwszego pokolenia przewyższają rasę rodzicielską o 25-30%.

Prawo pszczelarskie

Dziś konieczne jest opracowanie ustawodawstwa, które wesprze krajowych pszczelarzy i stworzy korzystne warunki dla rozwoju przemysłu w regionie. W chwili obecnej obowiązująca na Białorusi „Ustawa o osobistych działkach pomocniczych” nie zawiera szczególnych przepisów dotyczących pszczelarstwa.

Jakie rasy pszczół żyją w kraju?

Na Białorusi z reguły hoduje się pszczoły karpackie. Opis owadów i ich cech produkcyjnych:

• pochodzi z ciemnej europejskiej pszczoły;
• kolor ciała owada jest ciemnoszary, bez zażółcenia;
• pod spodem ciała występuje lekkie pokwitanie;
• średnie rozmiary;
• wysoka mrozoodporność, ze względu na fakt, że powstanie rasy miało miejsce w surowym klimacie;
• Owady pracują nawet w chłodne dni i zbierają nektar z kilku roślin miodowych, więc trudno jest uzyskać monomed z tej rasy;
• jedna rodzina zbiera do 50 kg miodu na sezon;
• natura rasy jest spokojna, więc niektórzy pszczelarze pracują z nimi bez masek.

Dzięki rozwojowi rasy karpackiej białoruscy pszczelarze potrafią wspierać przemysł, ponieważ jest to produktywny gatunek. W sezonie macica może złożyć do 3000 jaj.

Zalecane