Pszczelarstwo kanadyjskie: historia i technologia przemysłowa, słynne pasieki

Pszczelarstwo kanadyjskie ma wiele zalet. Ta gałąź rolnictwa pod wieloma względami przewyższa inne kraje. W ciągu ostatnich 10 lat pszczelarstwo w Kanadzie szybko się rozwinęło. Jednocześnie następuje wzrost produkcji i eksportu miodu oraz wzmocnienie sektora handlowego. Ponadto następuje wzrost liczby rodzin pszczelich na tle spadku liczby pszczelarzy.

Historia pszczelarstwa kanadyjskiego

Pierwsze pszczoły miodne przybyły do Kanady 250 lat temu. Zostali sprowadzeni przez angielskich i francuskich migrantów.Pszczoły przewożono w sapetach ze słomy, które pakowano w trociny i lód. Same owady miały różne kolory i zachowania, ponieważ pojawiły się w wyniku krzyżowania różnych ras.

Hodowla królowych nie została rozwinięta w Kanadzie. Początkowo pszczelarze nie stosowali nawet metod zimowania owadów. Paczki pszczół z matkami były własnością publiczną i zostały sprowadzone z południowych regionów Stanów Zjednoczonych. Owady rozwijały się szybko i dawały dobre łapówki.

Sytuacja uległa znacznej zmianie, gdy w 1990 r. do kraju wkroczyła akaropia, a w 1995 r. - warroza. Ponadto w pobliżu szkółek pszczół w USA pojawiło się wiele pszczół zabójczych. Nieco później pojawił się nowy pasożyt, a mianowicie mały chrząszcz ulowy. W związku z tym zakazano importu owadów z zagranicy i zaczęto angażować się w hodowlę matek i optymalizację zimowania.

Z powodu surowego klimatu Kanady pszczoły miodne zostały przeniesione do uli z ramkami. Przez długi czas postępowano w technologii przemysłowej hodowli pszczół w okresie zimowym. Umożliwiło to osiągnięcie trwałości owadów na poziomie 95%.

Od czasu, gdy różne rasy były w domenie publicznej, w Kanadzie pozostała niezwykła mieszanka gatunków. W tym samym czasie dominowały w nim włoskie.

Innym kierunkiem hodowli było poszukiwanie ras odpornych na warrozę. Dziś pszczoły rosyjskie są uważane za najbardziej odporne na tę chorobę. Jednak muszą być również usuwane ze szkodników co 2-3 lata.

Najważniejsze cechy ich technologii

Duże pasieki są uważane za ważną cechę pszczelarstwa kanadyjskiego. Obejmują 2-6 tys. rodzin pszczelich. Żaden inny kraj nie ma tak dużych gospodarstw. Pasieka koniecznie zawiera pomieszczenie do pompowania miodu. Jest wyposażony w palety i wózek widłowy.

Jednocześnie większość pracy jest zautomatyzowana. Do głównych zadań produkcji miodu należy zachowanie zdrowia ludzi i pszczół. Tutaj pomaga automatyzacja.

Pasieki są wyposażone w taki sposób, aby w pompowni miodu nie było progów ani stopni. Takie urządzenie umożliwia swobodne przywoływanie sprzętu i transport produktów. Dodatkowo miód można swobodnie przemieszczać z jednej komory do drugiej za pomocą taczek. Same ule stoją na paletach przez cały rok. Zautomatyzowane linie przy dużych pasiekach umożliwiają pozyskanie do 6 ton miodu w ciągu 8 godzin.

W pasiece z pewnością znajduje się pomieszczenie termiczne. W drugiej połowie lata zapieczętowane grzebienie często przechowuje się w specjalnej przegródce. Jednocześnie są drukowane jesienią. Pomieszczenie termiczne jest wykorzystywane przed pompowaniem. Zapieczętowane plastry miodu umieszcza się w nim na 3 dni w temperaturze + 30-40 stopni. Pomaga to uprościć procedurę pompowania miodu. Powstały produkt wlewa się do zbiorników i usuwa w celu osadzenia. Następnie wlewa się go do beczek o pojemności 200 litrów.

Kolejną cechą charakterystyczną technologii stosowanej w Kanadzie jest duże zapotrzebowanie wśród rolników na pszczoły jako zapylacze. Wiele osób zajmujących się rolnictwem zawiera umowy z pszczelarzami podczas kwitnienia upraw miodu. Zapewniają zaopatrzenie rodzin pszczelich. Koszt 1 rodziny pszczół to 100 dolarów. Pomaga to pszczelarzom uzyskać szybki dochód.

Rodzaje kanadyjskich uli

Kanada jest zdominowana przez ule Langstroth-Root, które obejmują 5 budynków. Letok mierzący 2-2,5 centymetra jest umieszczony tylko od dołu. W ulu musi być zamontowana kratka rozdzielająca, która uniemożliwia matce wydostanie się z ciała. Tylko 1 budynek służy do zimowania.

Podstawowe metody pszczelarskie

W Kanadzie często stosuje się metodę Mishaka. Nazywany jest również pawilonem. Zgodnie z tą technologią pasieka to mobilny pawilon, który jest przymocowany do przyczepy samochodowej.

Słynne kanadyjskie pasieki

Najbardziej znaną pasieką w Kanadzie jest gospodarstwo Tadeusza Pali. Tam pracuje z członkami swojej rodziny i kilkoma polskimi robotnikami. Farma Pala jest rozłożona na 120 małych działkach w promieniu 110 kilometrów.

W każdym punkcie jest około 35 rodzin. W tym przypadku ule układane są na paletach po 4 sztuki w 2 rzędach. Letki rozlokowane w różnych kierunkach. W pasiece znajduje się elektroniczny pasterz zasilany energią słoneczną. Wymagana jest ochrona pszczół przed niedźwiedziami.

Pszczelarstwo kanadyjskie ma wiele interesujących funkcji. W tym kraju hodowane są unikalne rasy pszczół. Jednocześnie ten rodzaj działalności jest głównie zautomatyzowany.

Zalecane