Śnieżna owca: cechy siedliska i kondycji, co je

Niektórzy eksperci nie definiują owcy gruborogiej jako szczególnego gatunku, ale uważają ją za podgatunek owcy gruborogiej, ale według innych jest to odrębny gatunek parzystokopytnych, część rodzaju owiec. Zamieszkuje Syberię Wschodnią, jest jednym z najpospolitszych zwierząt, któremu nie grozi eksterminacja ani znaczne zmniejszenie liczebności z powodu działalności człowieka lub zmian klimatycznych.

Wygląd i właściwości

Śnieżna owca to zwierzę średniej wielkości, o gęstej, mocnej budowie, małej, raczej „suchej” głowie z krótkimi uszami, umiejscowionej na krótkiej i grubej szyi.Rogi samców są duże, szerokie u nasady, skręcone w stromą spiralę z końcami skierowanymi na zewnątrz. Samice mają krótsze, mniejsze, niespiralne rogi.

Zwierzęta mają krótkie, masywne kończyny. Samce różnią się wagą od 56 do 150 kilogramów, wzrostem od 76 do 112 centymetrów mierzonym w kłębie. Samice są mniejsze - od 33 do 68 kilogramów, 76-100 centymetrów wzrostu.

Największe śnieżne chibouki mieszkają w Czukotki i Kamczatce.

Rodzaje owiec bighorn

Wyróżnia się następujące rodzaje owiec bighorn, które również często mają duże rogi lub golenie:

Ochock.
Koryak.
Putoransky.
Kołyma.
Kamczacki.
Jakut.
Jabłko.
Kodarsky (który mieszka w izolacji na płaskowyżu Kodar na Wyżynie Olekminskiej).

Ta klasyfikacja odnosi się do rozmieszczenia gatunków parzystokopytnych na ziemi, ponieważ nie mają one jednego siedliska – miejsca, w których te zwierzęta się znajdują, są ułożone w mozaice. Oznacza to, że odrębne grupy tworzyły się i rozwijały w różnych miejscach o nieco odmiennych warunkach, a więc tworzyły różne podgatunki. Różnice nie są jednak na tyle znaczące, że mają istotne różnice.

Obszar i siedliska

Śnieżne owce są uważane za zwierzęta górskie, ale nie żyją bezpośrednio na szczytach górskich, ale pozostają w strefie wegetacji, to znaczy nie wznoszą się powyżej 1300 metrów. Głównym siedliskiem jest górska tundra i pogórze o stosunkowo łagodnym klimacie i pokrywie śnieżnej do 30-40 centymetrów. Południowa granica pasma biegnie wzdłuż wyżyn Aldan, na zachodzie - wzdłuż gór za Vitim. Granice północna i wschodnia praktycznie pokrywają się z wybrzeżem Czukotki, Cieśniny Beringa i Półwyspu Kamczatka.Śnieżna owca żyje na obszarach górskich wzdłuż największych rzek Wschodniej Syberii, na płaskowyżu Putorana.

Osoby należące do odmiany Putoran należą do zwierząt Czerwonej Księgi. Polowanie na nie jest zabronione.

Nowoczesne liczby, ruch

Obecnie łączna liczba ośnieżonych bighornów wszystkich odmian waha się od 40 do 100 tysięcy osobników. Trudno podać dokładną liczbę ze względu na rozproszenie poszczególnych stad na rozległych, trudno dostępnych terytoriach oraz złożoność rzeźby i klimatu.

Śnieżne zwierzęta nie wędrują na duże odległości, chociaż stale poruszają się w ich zasięgu w poszukiwaniu pożywienia. Mimo budowy ciała i krótkich nóg owce gruborogie biegają znakomicie, nie różnią się jednak dużą szybkością.Z łatwością skaczą i poruszają się po trudnym terenie. Na mrozie muszą pokonywać znaczne odległości, ponieważ wiąże się to z poszukiwaniem pożywienia. Pod warstwą śniegu muszą zebrać rzadką roślinność tundry, więc muszą przejść znacznie więcej niż latem, kiedy jest dużo świeżej trawy i liści.

Główne cechy sprawnościowe owiec bighorn to ich „kamuflażowe” ubarwienie. Wełna zwierząt ma różne odcienie brązu, szarości i czerni, przez co są ledwo zauważalne na tle skał czy nagiej tundry. Jednak ośnieżone powierzchnie natychmiast ujawniają swoją lokalizację drapieżnikom, więc możemy mówić tylko o względnej sprawności.

Kształt cholewki nadaje się do jazdy po górzystym terenie, skałach, do pokonywania zboczy, nierównych terenów, klifów. Mogą skakać do 3 metrów, są wytrzymałe i przystosowują się do skromnych pastwisk i niskich temperatur.

Co oni jedzą?

Aby przetrwać w trudnych warunkach, śnieżne bighorny potrzebują bogatej, pożywnej diety. Dlatego organizm tych zwierząt jest przystosowany do wchłaniania nie tylko delikatnej świeżej trawy, ale także grubszych suchych pędów, starej roślinności, gałęzi, listowia, mchu, kory krzewów i drzew, do których mogą dotrzeć.

Jesienią owce gruborogie z powodzeniem żywią się jagodami i grzybami, nie gardząc starymi, przejrzałymi i robakami. Zjedzone larwy i robaki odmawiają doskonałej „karmy” białkowej w okresach silnego głodu.

Naturalni wrogowie

W naturze głównym zagrożeniem dla owiec bighorn jest ich siedlisko, w którym występują nieprzewidywalne zmiany pogody, mgły, burze śnieżne, ekstremalne zimno, wiatry i wilgotność. Ponadto zwierzęta mogą znaleźć się w niebezpiecznych sytuacjach, spadając ze skał, wpadając do rzek lub grzęznąc na bagnach. Wiele kłopotów dostarcza muszka, która dosłownie zjada żywcem wszystkie żywe stworzenia.

Ale wszystko to odnosi się do naturalnych zagrożeń, które owce gruborogie z powodzeniem nauczyły się omijać i unikać. Tylko wilki i rosomaki polują na parzystokopytne, ale owce gruborogie nie są łatwą i prostą zdobyczą. Nadal trzeba je wytropić i złapać, więc najczęściej ofiarami są stare, chore osobniki, ciężarne samice i słabe młode zwierzęta.

Głównym drapieżnikiem zagrażającym liczbie chronionych odmian owiec bighorn jest człowiek. Rdzenni mieszkańcy Syberii i Północy przyjęli rozsądne podejście do zdobyczy, zabraniając polowania na samice, młode i ograniczając spożycie do określonych pór roku, normalizując liczbę zabijanych zwierząt.

Kiedy polowanie przestało być sposobem na utrzymanie, a stało się rozrywką, liczba owiec gwałtownie spadła. Z tego powodu bighorny Putorana są uwzględnione w Czerwonej Księdze, a strzelanie do niektórych odmian chibouksów Jakuckich jest ściśle ograniczone.

Reprodukcja i potomstwo

W lecie, przy obfitości pożywienia, stado może osiągnąć 30-40 osobników. W okresie lęgowym, w połowie listopada, dzieli się na grupy po 6 samic i 2-3 samce.Ciąża samicy trwa do 5 miesięcy. Na poród opuszcza stado i udaje się na spoczynek do specjalnie przygotowanej zacisznej nory, w której rodzi jedno młode.

Karmienie trwa miesiąc, po czym jagnię usamodzielnia się i przestawia się na jedzenie „dorosłego” jedzenia.

Owce osiągają dojrzałość płciową przez 7 lat. Ze względu na konkurencję młode zwierzęta są wydalane ze stada i tworzą własną grupę.

Prace konserwatorskie

Teraz chronione są tylko dwa podgatunki owiec wielkorogich: Jakut, któremu nie grozi całkowite zniszczenie, ale potrzebuje ochrony, oraz Putoranie, żyjący w rezerwacie o tej samej nazwie na płaskowyżu Putoran. To rzadkie zwierzę, więc każde działanie przeciwko niemu jest naruszeniem prawa.

Na Półwyspie Czukockim żyje jakucka odmiana owiec bighorn. Jej populacja ucierpiała głównie z powodu niekorzystnych warunków pogodowych, rozwiniętej hodowli reniferów i zakłóceń działalnością człowieka, dlatego aby ją chronić wystarczy zapewnić stadom komfortowe warunki bytowania, a ich liczebność zacznie rosnąć. Przeprowadzono eksperymenty z trykami Putorana podczas krzyżowania z innymi odmianami i gatunkami podobnych zwierząt, ale niedopasowania genetyczne nadal uniemożliwiają rozwój żywotnej i żywotnej hybrydy.

Śnieżne owce w działalności gospodarczej człowieka

Jedną z przyczyn spadku liczby owiec gruborogich była aktywna działalność gospodarcza człowieka. Ekspansja pól uprawnych, pastwisk i gruntów rolnych zwiększa konkurencję i prowadzi do spadku liczby dzikich zwierząt.

W celu ochrony owiec bighorn ważne jest nie tylko walka z kłusownictwem, ale także tworzenie stref chronionych, rezerwatów przyrody, prowadzenie prac edukacyjnych i zachowanie puli genowej rzadkich odmian w specjalnie utworzonych rezerwatach .

Odżywianie

Mięso owiec bighorn jest chude, nieco twarde i żylaste, ale smaczne. Praktycznie nie różni się wartością odżywczą i składem od baraniny domowej, dlatego przygotowywana jest według podobnych receptur. Może być smażony, duszony, pieczony, podawany z różnymi dodatkami, a także marynowany. Miąższ młodych jagniąt ma idealny smak i kruchość. Śnieżne owce to pełne wdzięku zwierzęta, które potrzebują ludzkiej ochrony i opieki, aby utrzymać swoją liczebność.