Zwierzę Zebu: opis i cechy rasy, siedliska i zawartości

Wśród obecnie istniejących odmian bydła wyróżnia się zebu – indiańskie zwierzę o niezwykłym wyglądzie. W Europie i Ameryce gatunek nie jest powszechny, a Indianie od kilku tysiącleci hodują bezpretensjonalną i wytrzymałą krowę, uważają ją za święte stworzenie. Zebu są spokojne, nieagresywne, nie wymagają specjalnej opieki, są odporne na większość chorób charakterystycznych dla zwierząt gospodarskich, dostarczają człowiekowi mleko i mięso.

Początkowa historia

Wyhodowano ponad 75 ras zebu, różniących się siedliskiem. Ale kolebką starożytnych gatunków są Indie.Indyjscy chłopi jako pierwsi zaczynają hodować bydło. Przez wiele stuleci istnienia zwierzę praktycznie się nie zmieniło. Krowa indyjska, przystosowana do życia w gorącym klimacie tropikalnym, jest potomkiem tura żyjącego w starożytności na terenie Hindustanu i Europy. Według innej wersji naukowej zebu to odrębny gatunek, który nie jest związany z wycieczkami.

W minionych stuleciach zebu były aktywnie sprowadzane do Afryki i Europy, gdzie krzyżowały się z lokalnymi rasami, uzyskując wytrzymałe i produktywne osobniki. Szczyt prac hodowlanych nastąpił w połowie XX wieku, do tego stopnia, że zebu czystorasowe praktycznie zniknęły. Hodowcy zrozumieli to na czas, udało im się przywrócić liczbę przedstawicieli starożytnej rasy.

Ogólny opis i charakterystyka

Zebu wygląda jak zwykła krowa, ale istnieją zauważalne różnice w niektórych cechach. Główną cechą gatunku jest garb w kłębie. Byk z garbem wygląda imponująco, wewnętrzna zawartość kłębu to tkanka tłuszczowa i włókna mięśniowe, których waga u dużych osobników sięga 10 kg.Zmagazynowany tłuszcz jest zużywany, gdy krowa jest niedożywiona przez długi czas.

Azjatycka zebu wygląda na większą niż afrykańscy krewni. Rasy mleczne mają bardziej miękki kształt ciała niż rasy mięsne.

Opis wyglądu zebu podano w tabeli:

Kolor biały, szary, jasnobrązowy, czerwony lub pstrokaty

Głowa	proporcjonalny do tułowia, klasyczny kształt, na długiej, mocnej, umięśnionej szyi (szczególnie przy przeciągach), plecy proste, klatka piersiowa szeroka i obszerna
Kończyny	silne, dobrze
Rogi	długie, lekko zakrzywione, rasy afrykańskie dłuższe niż azjatyckie
Ukryj	ciemnoszare, w miejscach najbardziej spalonych przez promienie słoneczne, prawie czarny, gęsty, szorstki, duży fałd skóry zwisa z klatki piersiowej
Wełna	krótki , lokalizacja włosków jest rzadka, co ma pozytywny wpływ na termoregulację

Rodzaje zebu

Zebu hodowane jako hodowlane są podzielone na 2 typy:

1. Krasnolud o wysokości poniżej 1 m. Dorosła krowa waży około 150 kg. Wizualnie zwierzę wydaje się dekoracyjne, ale podobnie jak krewni normalnej wielkości, zaopatruje człowieka w mleko i mięso, ma silne i wytrzymałe ciało.
2. Regularny, osiągający w kłębie wysokość 1,5 m. Budowa ciała jest masywna, krępa. Byki są mięsiste, masa ciała największych osobników sięga 900 kg. Samice ważą około 600 kg. Przeważają jasne kolory sierści, chroniące zwierzę przed palącym słońcem.

Wady i zalety rasy

Zebu, choć rasa starożytna, ma wiele zalet w porównaniu z licznymi rasami bydła powstałymi w wyniku selekcji.

Plusy i minusybezpretensjonalny, szybko dostosowują się do warunków życia;dawać mleko i mięso dobrej jakości nawet przy złym karmieniu;zachowywać się spokojnie, nieagresywnie, posłusznie;dzięki żywieniu wysokiej jakości, włączeniu do diety suplementów diety, dają wysokiej jakości mięso i mleko;różnią się wytrzymałością, wytrzymują długie ruchy z jednego pastwiska na drugie;mają silny układ odpornościowy, praktycznie nie są narażone na choroby typowe dla bydła, ze względu na wysokie stężenie leukocytów we krwi;łatwo znoszą i rodzą cielęta, nie wymagają pomocy człowieka podczas porodu.późno osiągają dojrzałość płciową (szczególnie duże rasy);dają znacznie mniej mleka niż krowy europejskie;młode osobniki powoli przybierają na wadze.

Siedliska

Zebu - krowy przystosowane do klimatu tropikalnego. Historycznie przedstawiciele gatunku hodowano w Indiach. Później zwierzęta rozprzestrzeniły się po Afryce, trafiły na wyspę Madagaskar, gdzie stały się najcenniejszym gatunkiem rolniczym. Dziś krowy zebu są również powszechne w Chinach, na Półwyspie Koreańskim, w Uzbekistanie, Azerbejdżanie, Indonezji i krajach Azji Zachodniej. Bydło jest hodowane w krajach Ameryki Południowej, w Brazylii jest dość duży inwentarz.

W Europie Wschodniej i Rosji gatunek nie jest jeszcze szeroko rozpowszechniony. Kupienie zwierzęcia jest problematyczne, w całym kraju jest kilku rolników-hodowców ras zebu i metysów. Cielę jest drogie, za jedną osobę trzeba będzie zapłacić około 300 tysięcy rubli.

Jak trzymać i dbać o zwierzęta

Krowa zebu nie jest kapryśna, zadowolona z prymitywnych warunków przetrzymywania, podczas gdy jej zdrowie i produktywność w ogóle nie ucierpią.Nie potrzebuje dużo miejsca w stodole. Pielęgnacja zwierząt jest prosta, obejmuje regularne czesanie, sprawdzanie ciała pod kątem urazów i zabrudzeń. Kopyta zatkane kamykami i błotem są okresowo czyszczone.

Zebusy są rzadko atakowane przez pasożyty, ponieważ ich sierść jest rzadka, a gruczoły skórne aktywnie wydzielają ochronny tłuszczowy smar. Zebu toleruje ciepło bez problemów, bezpośrednie światło słoneczne nie szkodzi ich zdrowiu. Dlatego stado można trzymać na zewnątrz przez cały dzień. Niewrażliwość na ciepło spowodowana jest obfitym ślinieniem, dużymi obwisłymi uszami, obfitością gruczołów potowych na skórze, zapewniających doskonałą termoregulację.

Jedzenie

Zebu je to, czego nie zjadłaby normalna krowa, znajduje pożywienie, na którym inne zwierzę nawet by się nie pasło. Głównym pożywieniem jest trawa pastwiskowa. Ponadto krowa indyjska chętnie zjada cienkie gałązki, liście drzew i krzewów, wysuszone pędy, ściółkę leśną, trzciny i inną roślinność przybrzeżną - a wszystko to bez problemu trawi mocny przewód pokarmowy zwierzęcia.

Krowa trzymana w boksie zjada siano, słomę, otręby, ciastka, rośliny okopowe, zboże. Suplementy witaminowo-mineralne można włączyć do diety tylko po konsultacji z lekarzem weterynarii. Specyfika żywienia wpływa na jakość mięsa, jest cierpkie w zebu, ze zwiększoną zawartością błonnika, ale soczyste i słodkie.

Kiedy krowy zebu pasą się w pobliżu naturalnych zbiorników, mogą wyrwać z wody małe skorupiaki. To ich ulubiony przysmak. Krowy przystosowane do suchego klimatu mogą być bez wody przez długi czas. Ich żołądek z łatwością trawi suchą karmę, podczas gdy zwierzę nie odczuwa pragnienia. Ale przy dłuższej ekspozycji na bezpośrednie działanie promieni słonecznych krowa musi pić.

Reprodukcja

Ciąża u krowy zebu trwa 280-285 dni, ale czas trwania ciąży zależy od rasy, warunków przetrzymywania, jakości karmienia, płci płodu.Początek dojrzewania jest również determinowany przez rasę. Krowy indyjskie osiągają dojrzałość płciową w wieku 45 miesięcy, krowy afrykańskie w wieku 40 miesięcy, krowy indonezyjskie w wieku 37 miesięcy. Samice są eksploatowane do 12 roku życia, byki do 10 roku życia. Do krycia wybiera się samce buhajów, które osiągnęły wiek 2,5 roku. A nieprodukcyjne samce są kastrowane w wieku 3-4 lat.

Zdolność do reprodukcji zależy od warunków życia i opieki. Pojawienie się potomstwa nie zawsze jest roczne. Krowy azjatyckie rodzą co 1,5 roku, krowy afrykańskie - raz na 2 lata.

W ciągu życia krowa rodzi 8-10 cieląt. W miocie zawsze jest jedno młode. Nowo narodzone zwierzę waży około 35 kg, w wieku sześciu miesięcy waga wzrasta do 150 kg. Od pierwszych minut życia młode jest niezależne, wstaje, podąża za matką. W wieku 6 miesięcy cielę jest zarośnięte blizną, co oznacza, że dieta zmienia się z dzieci na dorosłych.

Częste choroby

Odporność na Zebu jest doskonała, organizm jest odporny. Krowy indyjskie, w przeciwieństwie do europejskich krewnych, nie zarażają się pryszczycą, brucelozą i gruźlicą. Przewód pokarmowy jest również silny, jego praca jest zaburzona tylko przy karmieniu złej jakości, zepsutym pokarmem.

W rzadkich przypadkach zwierzęta chorują:

• leptospiroza - dziedziczna choroba bakteryjna, której towarzyszy gorączka i uszkodzenie naczyń włosowatych;
• eimeriosis - zakaźna patologia, która powoduje anemię;
• złośliwa gorączka nieżytowa - ostre zapalenie błon śluzowych jamy ustnej, dróg oddechowych, narządów trawiennych;
• nekrobakterioza - zmiany ropno-martwicze skóry i pogłębienie kopyt;
• demodectic mange - choroba pasożytnicza wywoływana przez kleszcze;
• świerzb.

Zebu żyje do 20 lat. Niektóre osobniki mają długą wątrobę, dożywają nawet 35 lat.

Znaczenie dla osoby

W Indiach zebu to bydło mleczne. Krowa daje stosunkowo mało mleka, średnia roczna wydajność mleka to 800-1000 litrów. Ale jakość mleka jest wysoka, produkt zawiera 8% tłuszczu mlecznego. Żadne inne mleko nie zawiera tak wysokiego stężenia kwasu fosforowego. W większości krajów zebu są hodowane na mięso. Kolor mięsa jest ciemnoczerwony, struktura jest twarda, zawartość tłuszczu jest niska, po obróbce cieplnej smakowitość staje się wysoka.

W Afryce i Azji zebu jest używane jako zwierzę pociągowe. Byk uczy się nosić ciężary od 2 roku życia, a zwierzę jest obciążone jak najwięcej od 5 roku życia.Chłopi starają się oszczędzać inwentarz, wykorzystują go do pracy w godzinach porannych i wieczornych, gdy słońce nie pali, nie zmuszają byków do pracy dłużej niż 6 godzin.

W Indiach i Madagaskarze zebu jest świętym zwierzęciem. Tylko w Indiach szanuj i szanuj krowę, symbolizując płodność i obfitość, zabicie jej uważane jest za straszny grzech. Hindusi nie pozwalają sobie nawet krzyczeć i przeklinać świętego zwierzęcia. Ale mieszkańcy Madagaskaru jedzą mięso zebu, a sama krowa jest zabijana jako zwierzę ofiarne na pogrzebie.

Zalecane