Kozy saaneńskie: opis i charakterystyka rasy, opieka i ile kosztują

Kozy rasowe Saanen zasłynęły z wysokiej produktywności. Te bezrogie białe zwierzęta dają do 6 litrów mleka dziennie. Żywią się głównie trawą latem i sianem zimą. Rzadko chorują i tylko z powodu niewłaściwej konserwacji. Rasa Saanen ma pyszne słodkawe mleko o smaku orzecha laskowego. Okres ekonomicznego użytkowania wynosi 8-10 lat.

Historia hodowli

Kozy saanen należą do odmiany alpejskiej. Zostały wyhodowane na terenie Szwajcarii w dolinie Saanental, dlatego czasami nazywane są Saanenthal.Od kilku stuleci hodowcy szwajcarscy dokonują selekcji najbardziej produktywnych kóz mlecznych do dalszej hodowli. Selekcja obejmowała rasy lokalne. W średniowieczu nawet biedni mieszkańcy Alp Szwajcarskich mogli sobie pozwolić na te zwierzęta.

Jako rasa kozy Saanen zostały zarejestrowane dopiero pod koniec XIX wieku. Zwierzęta te były bardzo wydajne, to znaczy mogły dawać 3-6 litrów mleka dziennie. Wkrótce rasa Saanen zaczęła być specjalnie hodowana na sprzedaż w innych krajach.

W 1905 roku kozy hodowlane zostały sprowadzone do Rosji przez księcia Urusowa. Rasa Saanen została wykorzystana do ulepszania lokalnych zwierząt.

W latach ZSRR zapomniano o nich, a pamiętano je dopiero po rozpadzie Związku Radzieckiego, czyli pod koniec XX wieku. Zwierzęta czystorasowe zostały ponownie sprowadzone z Europy Zachodniej do Rosji w celu rozmnażania i doskonalenia lokalnych osobników.

Opis i charakterystyka kóz Saanen

Główne cechy wyróżniające tę rasę to brak rogów, biały kolor, kuliste duże wymię.Ciało kozy Saanen ma proporcje charakterystyczne dla odmiany mlecznej. Jest trapezoidalny, czyli rozszerzający się do tyłu. Zwierzę ma duży brzuch, ciało w kształcie beczki, dobrze zaznaczone doły głodu. Grzbiet prosty, z lekkim wygięciem. Nogi są cienkie, średniej długości, z mocnymi kopytami. Ogon jest krótki, ruchliwy, skierowany do góry lub poziomo.

Głowa jest lekka, pełna wdzięku, bez rogów, to znaczy bez rogów. Przegroda nosowa jest wklęsła. Uszy małe, stojące, wąskie, rozstawione na boki. Szyja jest cienka, długa, z kolczykami na gardle. Oczy są jasne, z rozciętymi źrenicami. Wymię kóz mlecznych jest duże, kuliste, podciągnięte aż do żołądka. Sutki są podłużne i wystają w różnych kierunkach. Wymię wystaje poza tylne nogi, czyli ma „rezerwę”. Skórka na nim jest cienka, różowawa. Wymię pokryte jest jasnymi włoskami.

Włos jest krótki, bez podszerstka, ale gęsty i ściśle przylegający.Kolor jest biały, czasami są żółto-białe kozy Saanen. Wysokość w kłębie 75-95 cm, długość ciała 1-1,2 metra. Samce są większe niż samice, mają brodę. Waga dorosłych kóz wynosi 50-70-105 kg. Samice rodzą dzieci o wadze 3-4 kg. Kozy dają 3-6, a czasem 8 litrów mleka o zawartości tłuszczu 4,5% dziennie.

Główne plusy i minusy rasy

Plusy i minusywysoka wydajność;dobra odporność, doskonała adaptacja do klimatu umiarkowanych szerokości geograficznych;mleko nie ma nieprzyjemnego zapachu, słodkawy smak, nadaje się do wyrobu serów;spokojny, niekonfrontacyjny charakter.wysoki koszt hodowli zwierząt (od 200 USD);zaleca się coroczne okrywanie samicom w celu przedłużenia laktacji;okres ekonomicznego użytkowania - nie więcej niż 10 lat.

Geografia dystrybucji

Kozy saanen są hodowane w Europie. Azja ma własne rasy zwierząt mlecznych. Tak jak poprzednio, Saanen uprawia się w swojej ojczyźnie (w Szwajcarii). Z mleka tych zwierząt powstają pyszne sery. Jest ich wiele w Wielkiej Brytanii, Francji, Niemczech. Rasa Saanen jest znana i uprawiana w USA, Australii i niektórych krajach afrykańskich.

Są te kozy na Ukrainie, w Mołdawii i europejskiej części Rosji. Rasa Saanen jest zwykle krzyżowana z lokalnymi zwierzętami w celu zwiększenia produktywności.

Nuanse treści i zasady opieki

Do trzymania kóz musisz wydzielić osobne pomieszczenie. Jedna osoba powinna stanowić około 4 m2 powierzchni. Kozy mleczne są podatne na przeciągi i wilgoć. W stodole powinna być ciepła (od 12 do 20 stopni przez cały rok), sucha i czysta.

Pomieszczenie może być wyposażone w system wentylacji. Zimą obora jest izolowana lub włączane są promienniki podczerwieni. Wskazane jest zbudowanie pomieszczenia dla kóz z drewna o wysokości nie większej niż 2,5 metra. Strych może służyć do przechowywania słomy.

W pokoju powinien znajdować się żłób na siano, karmniki na zboże i warzywa oraz poidła (wiaderko) na wodę. Kozy są karmione (zatrzymywane) dwa lub trzy razy dziennie. Od wiosny do jesieni na pastwisku wypasane są zwierzęta. W porze lunchu wpędza się ich do straganu. Samice dojone są 2-3 razy dziennie w specjalnych boksach. Pożądane jest trzymanie kóz oddzielnie od kóz, aby mleko nie wchłaniało obcych zapachów podczas doju.

Podłoga, na której odpoczywają zwierzęta, może być wykonana z drewna lub betonu. Jako ściółkę używa się słomy. Jest wymieniany codziennie. Wskazane jest wykonanie podłogi pod kątem lub z pęknięciami, aby ścieki nie spływały pod zwierzęciem.

Dieta dla zwierząt

Zdrowie kóz i ich wydajność zależą od jakości i ilości paszy. Zwierzęta nie powinny głodować ani przejadać się. Menu przygotowywane jest z uwzględnieniem wieku kóz. Dieta dorosłych powinna zawierać pokarmy soczyste i miękkie (zielona trawa, siano z młodych roślin łąkowych lub leśnych, drobno posiekane warzywa), pasze objętościowe i koncentraty (słoma, gałęzie drzew lub krzewów, mieszanki zbożowe, mieszanki paszowe, sieczka, sieczka).Najważniejsze jest zachowanie proporcji.

W dzień przedstawiciele rasy Saanen powinni zjeść 4-6 kg świeżej trawy. Latem polecane są do wypasu na pastwisku. Dodatkowo można podać sól i warzywa tarte (marchew, buraki, topinambur, dynia), nadziewane buraki. Jeśli zwierzęta pasą się na łące, zaleca się, aby nie jadły roślin trujących lub mydlanych. Pomiędzy karmieniami podawać wodę (jednorazowo do 5 litrów). Pij dwa razy dziennie.

W zimie zwierzętom podaje się siano (do 3 kg dziennie), a także warzywa (do 1 kg), mieszanki zbożowe (do 0,5 kg). Nadmiar ziarna może mieć wpływ na układ pokarmowy i zdrowie kóz. Ten produkt może powodować ketozę (niebezpieczną chorobę). Pożądane jest, aby przedstawiciele rasy Saanen podawali mniej pasz objętościowych (gałęzi, słomy) w celu zachowania zębów.Z biegiem czasu zużywają się, a nawet wypadają. Bezzębne kozy nie będą dobrze jeść i nie będą w stanie wyprodukować dużo mleka.

Hodowla kóz Saanen

Kiedy samice mają 1-1,5 roku, można je zakryć. W czasie krycia zwierzęta muszą ważyć co najmniej 40 kilogramów. Samice z reguły są przykrywane jesienią, tak że kozy rodzą się na wiosnę, a latem młode wyprowadza się na pastwisko. Ciąża trwa tylko 5 miesięcy. Po raz pierwszy kozę zaczyna się doić po ocieleniu. Zwykle rodzą się 1-2 młode. Do 3 miesiąca życia dzieci są trzymane pod opieką matki. Aby przedłużyć laktację, zwierzęta są objęte ubezpieczeniem każdego roku.

W czasie ciąży wprowadzane są samice mleczne, to znaczy przestają dój. Pasze zbożowe i soczyste (kiszonki) są wyłączone z ich diety. Podawaj mniej wody. Żywią się sianem z fasoli i zbóż. W celu zapobiegania patologiom w rozwoju płodu podaje się witaminy i minerały apteczne („E-selen”), marchew, topinambur, gałęzie świerkowe i sosnowe. Na miesiąc przed porodem kozom można podawać mieszanki zbożowe.Po kocowaniu samice karmione są kiszonką, warzywami i oczywiście wysokiej jakości sianem. Aby uzupełnić organizm w przydatne substancje, samice i małe kozy otrzymują zastrzyki z farmaceutycznych witamin.

Choroby, leczenie i profilaktyka

Przedstawiciele rasy Saanen mają doskonałą odporność. Chorują tylko w przypadku niewłaściwej konserwacji lub niedożywienia. W chłodne dni kozy mogą się przeziębić, dlatego zaleca się trzymanie ich w domu przez całą zimę, aż do dodatnich temperatur.

Samice udojowe mogą rozwinąć zapalenie wymienia, jeśli nie są odpowiednio dojone lub trzymane na brudnej, mokrej ściółce. Nadmiar wody, zbóż, roślin strączkowych i mydlanych ziół oraz wypas w deszczową pogodę może prowadzić do problemów żołądkowych. Szczepienia chronią przed chorobami zakaźnymi. Kozy (w wieku 3 miesięcy) są szczepione przeciwko wąglikowi, brucelozie, ospie, wściekliźnie, pryszczycy i pasożytom.

Ile?

Kozy Saanen można kupić za 200-1000 dolarów. Cena zależy od czystości rasy. Rodowód zwierząt zależy od eksterieru i wydajności mlecznej. Wskazane jest, aby nie kupować kóz starszych niż 7 lat. To maksymalny wiek ich ekonomicznego użytkowania. Szczyt produktywności występuje w wieku 4-5 lat. Przechowuj je do 8-10 lat.

Zalecane