Sorrel: opis najlepszych odmian na otwartym terenie i regionie moskiewskim ze zdjęciami i wideo

Szaw to kompletna roślina ogrodnicza o charakterystycznym kształcie liści i trwałym kwaśnym smaku. Służy do przyrządzania barszczu zielonego, dodawany do ciast i sałatek. Istnieje wiele różnych rodzajów szczawiu: specjalne odmiany na Syberię, środkowy pas, wczesny - wszystko to zostanie omówione w materiale.

Odmiany szczawiu na otwartym terenie

Wszystkie odmiany szczawiu uprawiane przez ogrodników można podzielić według kilku głównych cech: do gruntu, mrozoodporne, ozdobne, korzeniowe, o kształcie i kolorze liści, a także mieszańce (szpinak i inne).

Ważne. Ponadto szczaw jest klasyfikowany jako jadalny, jadalny i niejadalny. W Europie gatunek subalpejski jest dość popularny, specjalnie zaprojektowany do hodowli na kamieniach - jego przeznaczenie jest czysto dekoracyjne.

Do sadzenia w szklarni, na otwartym terenie, większość gatunków współczesnego szczawiu jest przeznaczona, zarówno wcześnie, jak i w połowie dojrzewania.

Ogrodnicy doskonale znają różnorodność:

1. Belleville. Odnosi się do średnio wczesnych, z grubymi, średniej długości korzeniami. Smak liści jest umiarkowanie kwaśny, u tej odmiany duże, zaokrąglone, wydłużone. Odporny na mróz;
2. Wielkolistne. Jeden z wczesnych i jednocześnie wysokoplennych gatunków, nie bojący się chłodów, liście są lekkie, stoją;
3. Malachit. Pod względem dojrzewania jest uważany za średni, zwykle od pojawienia się kiełków do pierwszego zbioru mija nie więcej niż 50 dni. Liść ma kształt włóczni, brzegi lekko pofalowane, smak przyjemny, z lekką kwaskowatością;
4. Odesskiy 17 należy do gatunku wczesnego, poza tym jest odporny na suszę. Liście są zaokrąglone, wydłużone, do 7 centymetrów szerokości;
5. Odmiana o szerokich liściach ma łagodny, średnio kwaśny smak i jajowate liście;
6. Odmiana szpinaku wyróżnia się dużymi, wzniesionymi liśćmi o bogatym ciemnym kolorze, z lekką kwasowością i dużą zawartością witaminy C.

Opis odmian szczawiu

Każdy gatunek ma swoją własną charakterystykę, czasami określa się go nazwą (szerokolistny, szpinakowy lub czerwony), ale najczęściej potrzebne są drobne wskazówki - znacznie łatwiej będzie się z tym uporać ich.

Szwaw czerwony

Ten rodzaj szczawiu, zwany Czerwonym, a czasem Krwawym, ma liście o charakterystycznym zaokrąglonym kształcie ciemnozielonego koloru, z jasnymi smugami o bogatym szkarłatnym odcieniu.Roślina wieloletnia, może dorastać do wysokości 80, a nawet 120 centymetrów. Uwielbia słońce (dopuszcza się niewielkie cieniowanie), nie toleruje suszy. Sadzonki są czerwone, w jednym miejscu może dorastać do 5 lat.

Szaw wielkolistny

Odmiana wielkolistna ma wiele zalet: ogrodnicy doceniają ją za wczesne dojrzewanie (nie więcej niż 35 dni), mrozoodporność (nie wymaga schronienia podczas zimowania), dobre plony (do 6 kilogramów na metr kwadratowy dla 2 kolekcje). Liście, jak sama nazwa wskazuje, są duże, jasnozielone, wydłużone.

Bogata w witaminy A, B, B2, C, PP, pierwiastki śladowe żelaza, potas. Stosowany do pierwszych dań (zupy, kapuśniak, barszcz), w konserwach ma wyraźny kwaśny smak. Bez przeszczepu rośnie do 6 lat (pod warunkiem odpowiedniej pielęgnacji).

Szczaw szerokolistny

Gatunek ma soczyste, jasne szmaragdowe pędy o umiarkowanie kwaśnym smaku. Różni się średnim kiełkowaniem pod względem terminów, po 50 dniach można zebrać pierwszy plon zieleni (w sumie do 5 cięć w sezonie uzyskuje się ze szczawiu szerokolistnego). Opis tej odmiany najczęściej znajduje się na stronach internetowych oraz w katalogach. Jest bardzo popularny wśród ogrodników i jest uważany za idealny do zup i pierwszych dań.

Szpinak

Odmiana szpinaku jest odmianą hybrydową, ma bardzo wysoką zawartość białka w liściach - prawie jak soja. Jednocześnie jest całkowicie pozbawiony charakterystycznego kwaśnego smaku innych gatunków (nie zawiera kwasu szczawiowego) i jest bogaty w pierwiastki śladowe potasu, fosforu, siarki i żelaza.

Pozostaje dodać do tego jeszcze jedną niezaprzeczalną zaletę - wczesne dojrzewanie liści pierwszego zbioru, co jest szczególnie ważne w przypadku roślin wysiewanych na otwartym terenie. Uteush (inna nazwa tego gatunku) przydaje się do sałatek, przecierów warzywnych, jako przyprawa do mięsa.

Victoria - szczaw

Victoria to późno dojrzewająca odmiana o ciemnozielonych, lekko pokrytych pęcherzami, zaokrąglonych liściach. Uznawany jest za odporny na strzelanie, z rozetą średniej wielkości (do 20 centymetrów).

Najlepsze odmiany dla regionu moskiewskiego

Obecnie hodowcy hodowali różne odmiany szczawiu, nastawione na uprawę w określonych regionach Rosji, o określonych warunkach klimatycznych: ciepłolubne, wymagające dodatkowej opieki lub odwrotnie, mrozoodporne, bezpretensjonalne.

Dla regionu moskiewskiego, tak jak w przypadku wyraźnego pasa środkowego, najlepiej nadają się następujące typy:

1. Belleville. Jeden z najstarszych typów, pod względem wskaźników jakości, niewiele ustępuje najnowszym osiągnięciom. Liście mają wysoką zawartość karotenu, kwasu askorbinowego, mikroelementów.Mrozoodporne, mięsiste liście, o grubych ogonkach, nadające się do konserwacji, spożywane zarówno na świeżo (sałatki, przekąski) jak i gotowane (zupy, dodatki). W sezonie daje co najmniej 7 kilogramów świeżych ziół na metr kwadratowy gleby.
2. Szmaragdowy śnieg. Ze średnim kiełkowaniem (okres wegetacji - do 52 dni), ale niezwykle produktywnym. Umożliwia wysiew nasion przez cały rok – wiosną, późną jesienią (zimą) i latem. Łatwo rozpoznawalny po szerokim, rozłożystym kształcie rozety liściowej. Same liście wyróżniają się osobliwym pięknem - zaokrąglonym, jajowatym kształtem; z jednego metra kwadratowego uzyskują do 7,5 kg plonów. Smak jest delikatny, świetnie nadaje się do krojenia warzyw i pierwszych dań, a także do marynat czy mrożenia.
3. Malachit. Odporny na niskie temperatury, zaskakująco szybko porasta jasnozielonymi liśćmi. Czas od wyplucia kiełków do zbioru to nie więcej niż 45 dni – rekordowy wynik. Liście średniej długości (do 15 centymetrów), tworzą lekko rozproszoną rozetę.Powierzchnia liścia jest często gładka, ale zdarzają się też formy lekko pryszczkowate.
4. Odessa liściasta. Gatunek wcześnie dojrzewa, okres wegetacji trwa do 45 dni. Liście lekko wydłużone, do 16 cm długości i do 7 cm szerokości, nasycona zieleń. Wysoki (do 8 kilogramów) plon zależy bezpośrednio od nawożenia gleby i odżywienia roślin. Gatunek ten świetnie nadaje się do sałatek i przystawek, zup i przetworów. Liście zawierają wiele witamin, potasu i żelaza.
5. Szerokolistne. Ostatnio stała się bardzo popularna, przynosi plon w 40-45 dni (do 8 kilogramów na metr kwadratowy). Liście są wydłużone, niezbyt kwaśne, nadają się do sałatek. Podatny na wilgoć gleby, w czasie suszy zaczyna obficie strzelać. Średni okres wegetacji w jednym miejscu do 5 lat, odmiana odporna na niskie temperatury.
6. Maikopsky 10 i szpinak mają niską zawartość kwasu szczawiowego, wczesne dojrzewanie, dobrą tolerancję na zimno
7. Wielkolistne. Jeden z najlepszych i wczesnych gatunków, o akceptowalnej mrozoodporności, łagodnym (niezbyt kwaśnym) smaku, przyjemnym jasnozielonym kolorze liści.
8. Ałtaj wyróżnia się liśćmi w kształcie włóczni na długich i cienkich łodygach, które w miarę dojrzewania nabierają lekko czerwonawego odcienia. Zieloni o przyjemnym smaku, średniej kwasowości. Mrozoodporny.
9. Lyon. Delikatna, o niezwykle smacznych liściach, odmiana, która z trudem toleruje rosyjską zimę. Liście rosną szybko i gęsto, dlatego w sezonie są cięte kilka razy.

Wszystkie opisane odmiany szczawiu dobrze się zakorzeniają w Rosji, są hodowane z nasionami i sadzone na otwartym terenie. Przy odpowiedniej pielęgnacji przynoszą do 6 zbiorów zdrowych, o przyjemnej kwaskowatości, zieleni na stole do sałatek, przypraw i pierwszych dań.

Zalecane