Rasa owiec ałtajskich: opis i cechy, zasady hodowli

Rasa owiec ałtajskich charakteryzuje się dużą liczbą zalet. Zwierzęta są duże i zgrabne. Charakteryzują się mocną budową i wysokimi parametrami wydajności. Aby hodowla zwierząt domowych była opłacalna, muszą zapewnić pełną i wysokiej jakości opiekę. Jednocześnie powinna obejmować higienę i zbilansowaną dietę.

Historia owiec rasy Ałtaj

Gorno altai została wyhodowana stosunkowo niedawno. Stało się to na początku XIX wieku. Powodem pojawienia się tych zwierząt była potrzeba hodowania osobników, które mogą wytrzymać trudne warunki klimatyczne terytorium Ałtaju.

Początkowo owce żyjące w tym regionie były niewielkie i miały szczupłą sylwetkę. Charakteryzowały się niezbyt silną odpornością. W wyniku prac hodowlanych możliwe jest uzyskanie zwierząt odpornych na zimne klimaty i przeziębienia. Zostały stworzone na bazie merynosów syberyjskich. Owce ałtajskie należą do kategorii ras mięsnych i wełnianych, ale najczęściej są hodowane specjalnie dla wełny.

Wygląd i właściwości

Te osoby charakteryzują się wieloma cechami:

• duży rozmiar, prawidłowa budowa ciała i silna budowa;
• rozwinięte mięśnie i obecność 3 fałd na szyi;
• płaski tył z szerokim zadem;
• szeroka i głęboka klatka piersiowa;
• runa o wysokiej gęstości i doskonałej jakości;
• biały smalec;
• gęsty i dobry przerost głowy, kończyn, brzucha.

Średnia waga samic sięga 65 kilogramów, podczas gdy waga samców sięga 100 kilogramów. Poszczególne osobniki mogą ważyć więcej - ich waga sięga 130 kilogramów. Zwierzęta charakteryzują się silnym układem odpornościowym i doskonałymi parametrami wytrzymałościowymi.

Wady i zalety

Plusy i minusysilna budowa ciała i rozwinięte mięśnie;ciężka waga, wysokiej jakości mięso i dobra wełna;wczesny rozwój;wysokiej płodności;doskonałe właściwości mleczne;długie kończyny, które pozwalają zwierzętom na długie przejścia;wytrzymałość;odporność na zimno i przeziębienia.nietolerancja gorącego klimatu;spadek wydajności wełny podczas krzyżowania rasy Ałtaj z innymi;nierówna sierść;ryzyko bliskości kończyn – stwarza to trudności w poruszaniu się.

Główną wadą tych owiec jest nietolerancja na podwyższone temperatury. Dlatego powinny być hodowane na obszarach, gdzie panuje chłodny klimat.

Wymagania dotyczące konserwacji i pielęgnacji

Do hodowli tych zwierząt zaleca się stosowanie metody pastwisko-boks. Dzięki temu zwierzęta mogą chodzić po polach i mieszkać pod dachem.

Niewystarczająco aktywny tryb życia uniemożliwia pełne rozmnażanie się zwierząt.

Aby owce mogły normalnie się rozwijać, muszą przestrzegać określonego harmonogramu. Może to wyglądać tak:

• 00 - wysyłanie owiec na pastwisko;
• 00 - powrót zwierząt do boksu po wodę;
• 00 - wypas osobników na polu;
• 00 - powrót do straganu na noc.

Te zwierzęta nie tolerują zamkniętych przestrzeni. Potrzebują pastwiska. Jednak aby hodować owce i barany w domu, potrzebują wybiegu - kosary lub owczarni. W tych miejscach osobniki hibernują i rodzą.

Zaleca się zbudowanie mieszkania z drewna i wyłożenie gliny na podłogę. Ważne jest, aby pomieszczenie było w pełni wentylowane. Musi być suche i oświetlone. W środku warto zorganizować żłobek, karmniki i przegrody. Wskazane jest zapewnienie osobnego miejsca dla owiec. Zapewnia to samicom odpoczynek w okresie zmniejszonej aktywności seksualnej.

Gdy temperatura spadnie do +10 stopni, stanowisko musi być osłonięte izolacją. Czasami konieczne jest zainstalowanie dodatkowego pieca, który pomaga ogrzać jagnięta.

Karmienie rasy

Owce są roślinożercami. Zjadają około 2 kg siana dziennie.Zwierzęta jedzą również owies - 500 gramów dziennie. Ponadto dopuszczalne jest stosowanie jęczmienia i otrębów do karmienia zwierząt. Należy je jednak stosować w małych dawkach, ponieważ istnieje ryzyko nadmiernego przybierania na wadze.

Do składników odżywczych należą rośliny strączkowe i koniczyna. Do żerowania nie wolno używać turzycy i pędu. Stosowanie mieszanek paszowych nadaje się tylko do przemysłowej hodowli zwierząt. W przypadku hodowli owiec w małych gospodarstwach ta opcja żywienia jest zbyt droga.

Zasady hodowlane

Ta rasa charakteryzuje się dobrymi funkcjami reprodukcyjnymi. Na 100 samic przypada około 150 jagniąt. Aby uzyskać wspaniałe potomstwo, hodowcy stosują proste sztuczki. Podczas godów w młodym wieku królowe szybciej polują i dają więcej młodych.

Te jagnięta, wypuszczane na wiosnę na pastwiska, dobrze się odżywiają. To pomaga im w pełni stać się silniejszymi przed nadejściem pierwszej zimy. Również wczesne odsadzenie pomaga matkom szybciej przygotować się do następnego krycia.

Dodatkowo warto wziąć pod uwagę, że u królowych dobrze odżywionych dochodzi do dojrzewania 2 lub więcej jaj w tym samym czasie. Dlatego przed rozpoczęciem polowania zaleca się intensywne karmienie owiec, aby mogły przybrać większą masę.

Częste choroby

Owce tej rasy wyróżniają się silną odpornością. Czasami jednak cierpią na różne patologie. Przy pierwszych objawach zakażenia świerzbem, pasożytami lub innymi patologiami wymagane jest badanie przez lekarza weterynarii i leczenie wełny specjalnymi preparatami.

Reszta owiec Ałtaju podlega patologiom typowym dla wszystkich zwierząt hodowlanych. Aby uniknąć infekcji, warto systematycznie szczepić się i poddawać się badaniom kontrolnym u weterynarzy.

Rasa owiec ałtajskich ma wiele zalet. Zwierzęta te charakteryzują się dużą muskularną sylwetką i wysokimi parametrami produktywności. Jednocześnie zwierzęta są w stanie wytrzymać wpływ niskich temperatur. Pomaga to hodować je w regionach o surowym klimacie.

Zalecane