Przypadkowa choroba koni: sposoby infekcji i objawy, instrukcje leczenia

Choroba ukochanego zwierzaka nie jest łatwa do przetrwania. Kłopoty zaskakują właścicieli i wymagają mobilizacji sił i wiedzy. Przypadkowa choroba koni pełnej krwi jest trudna do zdiagnozowania i może spowodować ogromne szkody w każdej farmie. W tej sytuacji ważne jest, aby w odpowiednim czasie postawić prawidłową diagnozę i kontynuować odpowiednie leczenie. Postępując zgodnie z instrukcjami lekarza weterynarii i zasadami profilaktyki, możesz mieć nadzieję na pomyślny wynik.

Co to jest przypadkowa choroba

Obecna choroba jest niebezpieczną i nieprzyjemną chorobą przenoszoną drogą płciową. Pierwsze informacje o nieznanej dotąd chorobie pojawiły się w drugiej połowie XIX wieku.Zdziwieni lekarze weterynarii długo musieli zastanawiać się nad przyczyną choroby. Poczyniono najbardziej niewiarygodne założenia. Zdaniem ekspertów przyczyną nieszczęścia może być zła jakość jedzenia, brak witamin, nadwaga, nieograniczona liczba kryć, a nawet przewlekłe przeziębienia.

Dopiero w 1894 roku naukowcom udało się znaleźć przyczynę dourii. Ten prosty organizm atakuje układ moczowo-płciowy konia i przez kilka miesięcy pasożytuje na błonie śluzowej narządów wewnętrznych. Chorobie towarzyszy ogniskowe zapalenie narządów wewnętrznych, paraliż niektórych części ciała oraz uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego konia. Przypadkowa choroba nieuchronnie prowadzi do utraty potomstwa ciężarnej klaczy.

Podczas diagnozowania choroby zwierzę zostaje zawieszone w kolejnym kryciu na okres co najmniej roku. Konie, które są w warunkach stadnych, cierpią na chorobę w łagodnej postaci. Z reguły wykazują tylko niektóre objawy złego samopoczucia.Jedna czwarta koni w stadzie jest bezobjawowa.

Plemienne, wysokorasowe konie bardzo ciężko zmagają się z chorobami. Mają ostrą chorobę. Źrebięta rzadko się zarażają. Pasożyt wnika do organizmu niemowląt wraz z mlekiem matki.

W latach 40. XX wieku choroba została praktycznie zniszczona na terenie ZSRR. All-Union Institute of Experimental Veterinary Medicine opracował strategię zwalczania tej podstępnej choroby. Zestaw środków zalecanych przez naukowców pomógł uratować tysiące zwierząt przed przymusowym zniszczeniem.

Obecnie epidemie występują w Afryce, Azji i Ameryce Południowej. Na terytorium Rosji nie zarejestrowano przypadków chorób. Nie można jednak wykluczyć ryzyka przypadkowego wprowadzenia choroby z zagranicy.

Patogen

Sprawcą jest pasożyt Trypanosoma equiperdum. Jest łatwo przenoszony przez narządy płciowe zwierząt podczas krycia. Eksperci dowiedzieli się o istnieniu pasożyta krwi w 1894 roku. Trypanosoma jest niebezpieczny tylko dla osłów, koni i mieszańców. Inne zwierzęta nie są podatne na patogen. Przetłumaczona z łaciny nazwa pasożyta brzmi jak „trypanosoma, który psuje konie”.

Trypanosoma equiperdum wnika do ciała zwierzęcia poprzez kontakt seksualny. Większość patogenów koncentruje się w narządach rozrodczych, ale czasami dostają się do układu krążenia. Pasożyty krwi wydzielają substancje toksyczne, przez co organizm zwierzęcia poddawany jest ogólnemu zatruciu. Trypanosomy są dobrze przystosowane do przetrwania. Rozmnażają się błyskawicznie, nie boją się zimna, ale giną w warunkach niskiej wilgotności.

Drogi infekcji

Koń może naturalnie zachorować od zarażonego zwierzęcia podczas krycia.Pasożyt wnika do organizmu przez płyn nasienny i inne wydzieliny. Szczególnie niebezpieczne są zakażone konie, które przenoszą chorobę bez poważnych objawów. Innym sposobem możliwej infekcji jest mechaniczne. Kłopoty zdarzają się z powodu zaniedbania osoby. Źródłem infekcji mogą być zakażone bandaże, narzędzia i inne przedmioty używane do zabiegu sztucznego unasienniania zwierząt.

Objawy choroby

Przypadkowa choroba rozwija się stopniowo. Okres inkubacji trwa zwykle 60-90 dni. W zimnym klimacie objawy choroby są łagodne, więc ogniska choroby zwykle nie są rejestrowane.

Okres rozwoju stada stadniczego można warunkowo podzielić na 3 etapy. Mogą odbywać się w innej kolejności. Czasami chory koń wykazuje tylko 1-2 objawy charakterystyczne dla tej choroby. W przypadku braku terminowej diagnozy i leczenia zwierzę ma objawy charakterystyczne dla każdego z 3 etapów choroby.

Okres obrzęku

W tym okresie u zwierząt obserwuje się obrzęk narządów płciowych. Wymię i dolna ściana brzucha u klaczy powiększają się. Czując spuchnięte tkanki zwierzę nie odczuwa bólu. Na skórze narządów płciowych pojawiają się wrzody i małe węzły. Po zniknięciu formacji pozostają jasne plamy. Błona śluzowa narządów płciowych podlega tym samym zmianom. Z dróg rodnych zakażonych zwierząt wydzielana jest żółtawa, krwawa substancja. Zdrowie zwierzaka pozostaje normalne, ale czasami pojawiają się oznaki lekkiej gorączki.

Etap objawów skórnych

Wygląd formacji skórnych jest bardziej typowy dla koni trzymanych w stajniach. Na powierzchni ciała zwierzęcia pojawiają się obrzęki w kształcie pierścieni. Znane są specjalistom pod nazwą „blaszki talarowe”. Często skóra zwierzęcia pokryta jest wysypką.Z wyglądu wysypka wygląda jak pokrzywka.

Dotknięte części ciała stają się bardzo wrażliwe, więc zwierzę unika dotykania. Konia dręczy częste pragnienie oddawania moczu. Zwierzę szybko traci na wadze, staje się nerwowe i drażliwe. Ciężarna klacz zwykle traci płód.

Okres paraliżu

Objawy charakterystyczne dla III okresu sygnalizują gwałtowne pogorszenie stanu zwierzęcia. Zwierzę podlega niedowładom i porażeniom mięśni i nerwów ruchowych. Koń ma opadające uszy, wykrzywioną wargę lub zniekształconą powiekę.

W przypadku uszkodzenia nerwu w okolicy lędźwiowej, zanik mięśni kończyn tylnych i zadu. Koń jest kulawy i podczas chodzenia wykonuje ruchy kucające. Ze względu na słabość zadu koń jest stale w pozycji leżącej, nie jest już w stanie się podnieść. W rezultacie na ciele zwierzęcia pojawiają się odleżyny.Wyczerpany koń zostaje ogarnięty ogólnym paraliżem i, w naturalny sposób, śmiercią.

Metody diagnostyczne

Już na etapie pojawienia się obrzęku narządów płciowych zwierzę musi zostać dokładnie zbadane, aby wykluczyć możliwość wystąpienia groźnej choroby. Aby ustalić diagnozę, specjaliści wykonują szereg czynności:

1. Badania kliniczne.
2. Metoda badań serologicznych.
3. Analiza mikroskopowa.

W celu wykrycia pasożytów u zakażonych osobników pobiera się do analizy zeskroby z błony śluzowej narządów płciowych. Dotknięte konie mają niski poziom czerwonych krwinek i hemoglobiny, podczas gdy białe krwinki są podwyższone.

Oprócz opisanych metod diagnostycznych, eksperci dowiadują się, w jaki sposób zwierzę zostało zakażone i sprawdzają zapisy krycia.Konie, które wcześniej miały kontakt z zarażonymi zwierzętami, poddawane są trzykrotnemu badaniu. Zwierzęta przechodzą badania kliniczne, mikroskopowe i serologiczne co 30 dni.

Zbadane zwierzęta są podzielone na grupy:

• chore;
• osoby podejrzane o zakażenie;
• całkowicie zdrowy.

Leczenie dourii

W leczeniu koni stosuje się lek Naganin. Przed rozpoczęciem terapii zwierzę jest ważone. Instrukcja użycia leku zawiera informacje o sposobie przygotowania roztworu do podawania dożylnego. Dawkowanie oblicza się ze stosunku 0,01-0,15 na 1 kg wagi konia. Sovarsen, Antimosan, Fuadin są używane jako leki nowej generacji.

Podstawowe leczenie uzupełniają leki nasercowe i podtrzymujące. Chore zwierzęta są przenoszone do ulepszonego żywienia.

Środki zapobiegawcze

Aby zapobiec zarazie stadniczej, eksperci przestrzegają zasad:

1. Przed kryciem zwierzęta są dokładnie badane metodą analizy serologicznej. Ogiery są ponownie badane po zakończeniu okresu godowego.
2. Zdrowe ogiery otrzymują profilaktyczny zastrzyk z Naganin.
3. Twórz punkty do sztucznego zapłodnienia klaczy.
4. Ogiery nienadające się do hodowli są kastrowane.
5. Dorosłe ogiery są trzymane oddzielnie od klaczy w wieku płodnym. Ograniczenia dotyczą również niedawno wykastrowanych zwierząt.

Zalecane