Tour bull: jak wyglądał i gdzie żył wymarły gatunek, próby odtworzenia

Wycieczki to pradawne wymarłe byki. Jest to dzika populacja, której przedstawiciele uważani są za starożytnych przodków i przodków współczesnej krowy. Najbliższymi krewnymi są afrykańskie byki Watussi, których wygląd jest jak najbardziej identyczny z zaginionymi krewnymi. O tym, jak wyglądały prawdziwe wycieczki, można się dowiedzieć tylko z rekonstrukcji, ponieważ nie ma prawdziwych zdjęć byków.

Pochodzenie gatunku i opis

Tury eurazjatyckie - ssaki parzystokopytne z rodziny bovidów. Pojawił się w drugiej połowie okresu antropogenicznego (około 2 mln lat temu).Rozprzestrzenia się i zamieszkuje na terenie Europy, Afryki Północnej, Azji. Osobniki były największymi zwierzętami po epoce lodowcowej. Tur jest starożytnym przodkiem współczesnego bydła.

Możliwe było przywrócenie wyglądu starożytnego byka przy użyciu znalezionych struktur kostnych i rysunków przyrodników:

Muskularna, potężna sylwetka, wydłużony kształt ciała.
Wielkość dorosłego byka: długość - 3 m, wysokość - około 1,8 metra, waga - 800-1100 kilogramów.
Kompaktowe rozmiary głowy. Kształt - wydłużony.
Szerokie na metry, spiczaste rogi, dające przerażający wygląd.
Dorosłe byki były czarne lub czarnobrązowe, z jasnymi paskami biegnącymi wzdłuż grzbietu. Samice, młode zwierzęta miały kolor brązowy lub czerwonawy.
Obecność małego garbu na barkowej części ciała.
Krowy miały małe wymiona całkowicie ukryte w grubym futrze. W porównaniu ze współczesnymi osobnikami wymię samic tura było słabo rozwinięte.

Pierwotny Byk miał wiele zalet, które pomagały mu przetrwać. Jest to gęsta sierść, wytrzymałe usposobienie, bezpretensjonalność i żerowanie na pastwisku. Osobniki szybko przystosowały się do różnych warunków przyrodniczych: żyły w strefie leśnej, na otwartym stepie, a nawet na terenach bagiennych. Samice były bardzo płodne (co roku rodziły potomstwo).

Gdzie mieszkałeś i co jadłeś?

Początkowo wycieczki żyły nad brzegami Nilu, stopniowo zasiedlając Afrykę, Indie, Pakistan. Później byki pojawiły się na terytorium Azji Mniejszej, północnych regionach Afryki i Europy. W Afryce ludność tur została zniszczona przed naszą erą, w Europie osobniki żyły do XVI wieku:

Od XII wieku turowie spotykali się w dorzeczu Dniepru.
W XIV wieku żyli w nieprzebytych i słabo zaludnionych lasach Litwy, Białorusi i Polski. Tutaj zostały wzięte pod ochronę państwa. Stali się mieszkańcami parku.
Do końca XV wieku pod Warszawą przetrwało stado 24 żubrów. Ale na początku XVI wieku stado to zostało zredukowane do 4 osobników.
Ostatnia starożytna trasa zmarła w 1627 r.

Byki były całkowicie roślinożercami. W miesiącach letnich mieli dość zielonej roślinności stepów. Zimą przenieśli się do lasu w poszukiwaniu pożywienia. Tutaj osobniki zjednoczyły się w duże stada. Ze względu na początek wylesiania wycieczki często głodowały zimą, dla wielu z nich spowodowało to śmierć.

Charakter i styl życia rasy

Natura wycieczek była w większości spokojna. Nie atakowali ludzi i zwierząt, nie prowadzili agresywnego trybu życia. Byki rozwścieczyły się tylko podczas upału lub wtedy, gdy potrzebowały ochrony.

W takich przypadkach zwierzęta zamieniały się w prawdziwe potwory (biorąc pod uwagę ich ekwipunek), przeciwnicy mogli tylko biegać. Dlatego ludzie polowali na starożytne byki tylko w dużych grupach.

Starożytne osobniki prowadziły dziki styl życia. „Liderem” była największa kobieta. Młode babki żyły osobno, swobodnie bawiąc się i ciesząc młodością. Stare osobniki weszły w leśne zarośla, żyły oddzielnie od głównego inwentarza. Krowy z nowonarodzonymi łajnami również weszły w głąb lasu, chroniąc swoje potomstwo.

Struktura społeczna i reprodukcja

Krycia dzikich zwierząt miały miejsce w pierwszym miesiącu jesieni. W tym okresie między samcami zaczęły się zacięte walki, które zwykle kończyły się śmiercią jednego lub obu przeciwników. Samice należały do najsilniejszych przedstawicieli stada. Istnieją liczne przypadki kojarzenia tura dzikiego z krowami domowymi. W rezultacie urodziło się nierentowne potomstwo hybrydowe o słabym zdrowiu, które wkrótce zmarło.

Czas wycielenia nadszedł pod koniec wiosny. Krowy w ciąży, czując szybkość porodu, poszły do lasu, wycofały się w zarośla. Tutaj urodziły się cielęta, z którymi matka przebywała w zaroślach przez co najmniej 20 dni. Jeśli poród nastąpił później (wrzesień), cielęta urodzone jesienią nie przeżyły, ginęły do zimy.

Jaki są naturalni wrogowie zwierzęcia

Byki miały potężną i dobrze rozwiniętą sylwetkę. Było to przerażającym sygnałem dla większości dzikich zwierząt. Naukowcy zauważają, że wilki mogą czasami atakować wycieczki. Ale głównym wrogiem gatunku stał się człowiek. Nieustanne polowania na dzikie byki trwały setki lat. Zabita trasa stała się doskonałą zdobyczą. Mięso z tuszy było pożywieniem dla ogromnej liczby osób.

W księgach historycznych kroniki odnotowują wiele przypadków udanych polowań na byki. Ludzie masowo eksterminowali tura, aby uzupełnić zapasy mięsa i futra.

Stan populacji i gatunku

Wycieczki to wymarły (wymarły) gatunek. Aktywny spadek liczby ludności i masowe zgony odnotowano w XIV-XVI wieku. Ludzie tamtych czasów starali się ratować gatunek: leczyli, pilnowali, karmili i przywozili siano do lasu zimą. Ale wszystkie wysiłki poszły na marne. Populacja spadła i ostatecznie zniknęła.

Kilka wydarzeń przyczyniło się do wyginięcia gatunku:

Szybki postęp i szybki rozwój przemysłu drzewnego doprowadziły do intensywnego wylesiania w Europie.
Konsekwencja aktywnego polowania.
Człowiek zaczął ingerować w zjawiska naturalne.
Zmiana warunków egzystencji. Ostatnie osobniki zmarły z powodu choroby. Układ odpornościowy nie był w stanie przystosować się do nowych warunków klimatycznych.

Ostatnia unikalna kopia zaginęła w XVI wieku. Dziś żyją potomkowie tych starożytnych osobników: byki indyjskie, afrykańskie i inni przedstawiciele bydła.Zwierzęta żyją na większości kontynentów. W 1994 roku ustalono, że współczesne krowy nie są potomkami tura. Naukowcy udowodnili, że rozwój i udomowienie tych zwierząt ma inny rodowód.

Wycieczka krajowa

Udomowiono tylko niektórych potomków tura. W Hiszpanii i innych krajach Ameryki Łacińskiej hoduje się walczące byki. Uważa się, że ich celowa hodowla rozpoczęła się w XVI i XVII wieku w Valladolid. Byki bojowe są wykorzystywane do udziału w walkach byków. Takie osobniki zewnętrznie przypominają wycieczki, ale ich rozmiary są znacznie mniejsze (waga - do 0,5 tony, wzrost - nie więcej niż 1,5 metra).

Opis najbliższych krewnych starożytnego byka:

Potomkowie	Charakterystyka
Dziki byk	To zbiorcza nazwa dla nieudomowionych gatunków z podrodziny byków.Znane podgatunki to indyjskie zebu, watussi. Oddzielenie od krewnych nastąpiło około 300 000 lat temu.
Walka z bykiem	. Mają fenotyp podobny do tura. Kolor sierści - czarny, ciemnobrązowy. Biorą udział w walkach byków od 4 roku życia. Jest to rodzaj „zredukowanej kopii” starożytnej wycieczki.

Próby odtworzenia widoku

Pomysł „wskrzeszenia” wymarłej populacji poprzez sztuczną selekcję stał się popularny w XIX wieku. W 1920 r. w Niemczech bracia Heinz i Hecky przeprowadzili podobną pracę. Rezultatem była hodowla "Heck Bulls". Osoby nie stały się prawdziwymi wycieczkami, ale uzyskały maksymalne podobieństwo w kolorze sierści i kształcie rogu.

Podobne eksperymenty są przeprowadzane dzisiaj. Prace prowadzone są w Holandii, gdzie naukowcy z Fundacji Taurus chcą uzyskać zwierzę, które wygląda jak najbardziej zbliżone do trasy, krzyżując wsteczne prymitywne rasy.W Polsce planują odtworzyć osobnika z DNA pobranego ze znalezionych kości. Ale jak dotąd praca nie powiodła się. Żadnemu z naukowców nie udało się odtworzyć dzikiego byka.

Wycieczka z dzikim bykiem - wymarłe zwierzę. Wyginięcie populacji nastąpiło w XVI wieku, śmierć ostatniego przedstawiciela gatunku przypada na 1627 rok. Starożytne zwierzęta wyróżniały się ogromnymi rozmiarami ciała: waga dorosłego osobnika sięgała tony, wysokość w kłębie wynosiła 2 metry. Przy tak dużej konfiguracji wycieczki były całkowicie roślinożerne. Jedli zieleninę i pędy, żyli w stadzie pod dowództwem samicy.

Wyginięcie było spowodowane działalnością człowieka i chorobami genetycznymi gatunku. Próby „wskrzeszenia” ludności nie powiodły się. Najbliższymi krewnymi są indyjskie byki i afrykańskie Watussi.