Gleby łąkowe: cechy i krótka charakterystyka, roślinność

Gleby łąkowe występują w strefach leśno-stepowych, stepowych i podgórskich oraz w deltach dużych rzek. Rozważmy cechy gleb łąkowych, budowę morfologiczną profilu, procesy prowadzące do powstania tego typu gleb, które podtypy gleb należą do gleb łąkowych. Jakie rodzaje roślinności są typowe dla gleb łąkowych, co jest ważne dla ich powstawania.

Cechy gleb łąkowych

Powstają one pod roślinnością łąk, o zwiększonej wilgotności z góry lub wody glebowej. Profil glebowy charakteryzuje się obecnością warstwy gleju w jej dolnej części i warstwy próchnicy w górnej, często są to gleby solankowe i węglanowe.

Gleby tego typu znajdują się w strefie szarej ziemi, charakteryzują się wysoką zawartością próchnicy w warstwie żyznej (4-5%), ze względu na osadzanie się resztek wieloletniej roślinności zielnej.

Gleby łąkowe mają odczyn zasadowy, głównie ze względu na nasycenie solą. W dolnej części profilu odnotowuje się nagromadzenie węglanów. Czasami gips może być zawarty w różnych horyzontach.

Struktura morfologiczna profilu

Profil glebowy łąki ma następującą strukturę: warstwa darni z zawartością próchnicy, która ma grubość 10-20 cm. Następnie pojawia się ciemnoszara warstwa o niebieskawym odcieniu, grubości 20-40 cm, o grudkowatej strukturze. Za nim następuje horyzont, białawy od zawartych w nim węglanów, z wtrąconymi plamami rdzawo-ochrowymi. Poniżej znajduje się warstwa gleju, lepka, szara lub białawo-szara, również z wtrąceniami węglanów.

Główne procesy glebotwórcze

Gleby łąkowe powstają w wyniku procesów glejowych i jednocześnie sodowych. Warunki, które tworzą takie gleby, to duża ilość wód opadowych i wilgoci gruntowej, która unosi się z niższych poziomów.

Gleby łąkowe są zwykle położone na terenach płaskich, niewystarczająco odwodnionych, narażonych na stałe zawilgocenie powierzchniowe lub podziemne. Wody gruntowe mają głębokość 1-2,5 m. Osobliwością gleb łąkowych są ziele i darń, wierzchnia warstwa jest przesiąknięta korzeniami, co nadaje jej gęstość.

Przegląd podtypów

Gleby łąkowe dzielą się na 4 podtypy: typowe, bagienno-łąkowe, czarnoziemowe i górskie. Typowe mają charakterystyczne właściwości i są rozmieszczone na całym terytorium i całej strefie szarej ziemi.Łąki bagienne są rozmieszczone głównie w południowej części strefy leśno-stepowej, na płaskich równinach, na obszarach z wodami gruntowymi (1,5-3 m). Powstają pod trzciną, turzycą i inną roślinnością bagienną, która w okresach suchych jest zastępowana roślinnością łąkową. Może być zasolony z powodu działania wód gruntowych.

Łąkowe bagna dzielą się na próchnicę i muł. Humus zawiera dużo próchnicy w górnej warstwie. Namuł zawiera muł, wilgotny górny poziom po wyschnięciu staje się blokowaty.

Czarnoziemskie gleby łąk nie są podmokłe, gdyż głębokość wód gruntowych wynosi co najmniej 5 m. Tworzą się one pod stepowymi wieloletnimi trawami. Na terenach podgórskich tworzą się łąki górskie. Zawierają dużo próchnicy w górnej warstwie, ale w miarę jej pogłębiania jej procent gwałtownie spada.Mają odczyn kwaśny, zawierają dużo gruzu.

Roślinność

Tymotka, bluegrass, kostrzewa, pelargonia łąkowa, chabry, koniczyna, rzepak, stokłosa, lucerna, mniszek lekarski, wyczyniec łąkowy, groszek, len, babka lancetowata, ziele dziurawca, podbródek, podbiał, zespół jeży, to znaczy , rośliny typowe dla strefy stepowej.

Grunty łąkowe są wykorzystywane jako doskonałe pastwiska i sianokiszonki. Wykorzystywane są również do uprawy traw pastewnych, najczęściej bylin lub roślin strączkowych. Rośliny strączkowe nasycają glebę azotem, trawy wieloletnie wzmacniają i poprawiają strukturę.

Owies, rzepak, len, rośliny okopowe i warzywa są uprawiane z upraw rolnych na łąkach po nawożeniu.

Gleby łąkowe powstają w warunkach, które mają swoje własne cechy, jest to połączenie procesów gleju i darni, wilgoci zewnętrznej i wewnętrznej.Tworzą się na równinach lub niewielkich zboczach z dużą ilością wód gruntowych. W ich tworzenie bierze udział wieloletnia roślinność zielna stepowa, która tworzy darń i dość wysoki poziom próchnicy. Gleby łąkowe są wykorzystywane głównie jako pastwiska i pola siana; gdy są uprawiane, mogą być również wykorzystywane do uprawy roślin.

Zalecane