Parch ziemniaczany (ryzoktonioza): opis i leczenie, jak walczyć

Parch ziemniaczany to ogólna nazwa choroby grzybiczej, która atakuje głównie powierzchnię bulw ziemniaka.

Infekcja dzieli się na kilka typów:

ryzoktonioza ziemniaczana (czarny parch);
parch sproszkowany;
parch pospolity;
Gruźlica parcha (oosporoza)
srebrny parch.

Uszkodzenie przez grzyby:

ziemniaki tracą prezentację;
zwiększenie ilości odpadów podczas sprzątania;
wydajność spada;
zmniejszone utrzymanie jakości;
gorszy smak i wartości odżywcze;
bulwy nienadające się do sadzenia;
porażone obszary nieodpowiednie do uprawy warzyw z rodziny psiankowatych;
w ciężkich przypadkach giną młode sadzonki ziemniaków.

Czarny strup (ryzoktonioza)

Rizoktonioza jest uważana za jeden z najniebezpieczniejszych rodzajów parcha ziemniaczanego. Podnieca ją grzyb Hypochnus solani Prill. et Delacr. W stadium podstawowym rozwija się na łodygach ziemniaków, choroba ta nazywana jest białą nogą. Na porażonych roślinach widoczny jest charakterystyczny białawy nalot, który pokrywa dolne części łodyg filmem.Grzyb wymaga wysokiej wilgotności i ciepłej pogody, aby się rozwijać.

Częściej ten grzyb jest w stadium niedoskonałego grzyba Rhizoctonia solani J.G. Kuhn, od którego zaczerpnięto drugą nazwę choroby ziemniaczanej rizoktonioza.

Objawy ryzoktoniozy

Porażone bulwy są pokryte czarną sklerocją, podobną do cząstek wysuszonej gleby. Formacje te są trudne do oderwania paznokciem i nie są zmywane. W tej formie grzyb zimuje na ziemniakach, nie wyrządzając przy tym żadnych większych szkód.

Jeśli zainfekowane bulwy zostaną użyte jako nasiona, młode sadzonki zostaną zniszczone.

Raz w wilgotnej glebie, sklerocja grzyba kiełkuje z grzybnią prosto do kiełków. Często roślina umiera przed opuszczeniem ziemi. Choroba jest szczególnie poważna podczas sadzenia chorych bulw w słabo nagrzanej glebie.

Kiełkujące zainfekowane łodygi są opasane na dole ciemnymi, zagłębionymi plamami.

Napowietrznie zielone guzki zaczynają rosnąć w kątach liści.

Rośliny chore zauważalnie opóźniają się we wzroście, mają zwiędłe liście.

Warunki aktywnego wzrostu infekcji

Najbardziej komfortowa temperatura dla rozwoju czarnej zgnilizny to 16-18 stopni. Jeśli towarzyszy mu wysoka wilgotność (60-70% pełnej pojemności wilgoci), grzyb szybko rośnie i niszczy młode pędy.

Ciężkie gleby gliniaste są przede wszystkim narażone na choroby. Czarny parch ziemniaczany preferuje gleby neutralne, ale może się rozwijać w zakresie pH 4,5-8.

Rhizoctonia może być uśpiona w glebie przez okres do 3-4 lat. Zgodność z płodozmianem komplikuje możliwość zakażenia innych upraw tym grzybem. (marchew, pomidory, burak cukrowy, dynia i inne).

Jak radzić sobie z parchem na ziemniakach?

Głównym sposobem radzenia sobie z rizoktonią jest zapobieganie jej. Trudno coś zrobić z chorymi sadzonkami, łatwiej jest usunąć chore rośliny, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się choroby. Parcha na ziemniakach można pozbyć się tylko poprzez podjęcie środków zapobiegawczych:

Wybierając materiał siewny, musisz upewnić się, że nie wykazuje on oznak choroby.
Potraktuj sadzenie bulw fungicydami (Bactofit, Planriz, Integral, Fenoram, Maxim i inne).
Działka do sadzenia ziemniaków powinna być „odpoczywana” od rodziny psiankowatych przez 3-4 lata. Idealnie, gdyby rosły na nim len, rzepak ozimy, wieloletnie trawy zbożowe, zboża.
Nasadzenia ziemniaków powinny być na czas opatrywane nawozami mineralnymi i organicznymi.
Lepiej unikać bardzo wczesnych terminów sadzenia.
Na tydzień przed zbiorem ziemniaków lepiej jest usunąć wierzchołki i usunąć je poza teren.
Nie zwlekaj ze żniwami. Wybierz ciepłą, suchą pogodę 6-7 dni po usunięciu łętów.

Strup pylisty (zakurzony)

Czynnik sprawczy Spongospora subterranea Wallr należy do niższych grzybów. W stanie wolnym jest to podobny do ameby skrzep protoplazmy, który porusza się w górnych warstwach gleby w poszukiwaniu roślin. Pasożyt wnika do komórek korzenia i rośnie w nich.

Warunki aktywnego wzrostu infekcji

Parch pudrowy najlepiej rozwija się na glebach torfowych. Śluzowata pleśń może poruszać się tylko w bardzo wilgotnej glebie, przekraczając 70% jej pełnej pojemności. Gdy gleba wysycha, ameboid pokrywa się skorupą i tworzy cystę.W tej formie pseudogrzyby mogą trwać kilka lat. Optymalna dla rozwoju jest temperatura 12-18 stopni.

Objawy

Śluzówka infekuje bulwy, korzenie i rozłogi krzewu ziemniaka.

Kiedy korzenie zostają zainfekowane, grzyb tworzy lekkie, nieregularne narośla zwane galasami. Z biegiem czasu galasy brązowieją.

Bulwy śluzowatej pleśni atakują oczy i przetchlinki, tworząc jasne krosty. Następnie plamy stają się większe i bardziej widoczne. Powierzchnia krost pęka i widać kurz zawierający zarodniki. Jakość utrzymania bulw dotkniętych parchem jest słaba, często w miejscu uszkodzenia łączą się wtórne infekcje (zaraza ziemniaczana i sucha zgnilizna).

Źródła infekcji

W glebie parch proszkowaty zwykle zimuje na resztkach korzeni i bulw, a także w postaci uśpionych zarodników. W tym stanie grzyb może przetrwać nawet 3-4 lata, aż do zaistnienia sprzyjających warunków.

Kluczowe kroki zapobiegania infekcji:

przestrzegaj prawidłowego płodozmianu;
wybierz tylko zdrowy materiał do sadzenia;
traktuj bulwy nasion fungicydami;
nie podlewać gleby, szczególnie w chłodne dni;
wybierz odmiany odporne na choroby.

Parch pospolity

Parch wywoływany jest przez kilka gatunków grzybów z rodzaju Streptomyces. Opis choroby jest znany każdemu hodowcy warzyw, zakażone bulwy pokrywają się wrzodami, które stopniowo powiększają się. Z czasem owrzodzenia pogłębiają się i przybierają kształt korka. Szczególnie "uwielbia" odmiany pospolitego parcha czerwonego i cienkoskórego. Bulwy uszkodzone przez wrzody łatwo ulegają wtórnym infekcjom różnego rodzaju zgnilizny.

Warunki aktywnego wzrostu infekcji

Parch ziemniaczany lubi gleby dobrze rozgrzane (25-30 stopni), niezbyt wilgotne (50-70%), lekko zasadowe lub obojętne (pH 6-7,5). Parch pospolity, podobnie jak inne choroby grzybicze, łatwiej jest zapobiegać niż leczyć.

Jeśli zwiększysz podlewanie podczas formowania i wzrostu bulw, możesz znacznie zatrzymać rozwój tego grzyba.

Środki kontrolne:

wybór do sadzenia tylko zdrowych bulw, prawdopodobnie z odpornością odmianową na tę chorobę;
wykonaj przedsiewne kiełkowanie bulw w świetle i zaprawianie fungicydami (nitrafen, polikarbacyna i inne);
użycie nawozu zielonego (gorczyca, łubin, lucerna, soja) i płodozmian;
pełne podlewanie, podczas wzrostu bulw (wilgotność 75-85%);
dokładne czyszczenie gleby ze wszystkich resztek ziemniaków;

Srebrny parch

Srebrny parch ziemniaczany staje się częstym nieproszonym gościem na bulwach. Czynnikiem sprawczym choroby jest grzyb Helminthosporium solani. Choroba ta rozwija się w skórce bulw i zwykle staje się zauważalna dopiero po 3-4 miesiącach przechowywania. Na ziemniakach pojawiają się lekko przygniecione srebrne plamki.

Chore bulwy:

podlegają wtórnym infekcjom przez uszkodzoną powierzchnię;
miej słabą prezentację;
daj słabe kiełki i rzadkie sadzonki.

Chore bulwy i skażona gleba mogą stać się źródłem infekcji. Przy dużej wilgotności i wysokich temperaturach parch na ziemniakach rośnie bardzo szybko.

Jak radzić sobie z parchem na ziemniakach:

bulwy nasienne z fungicydami (Maxim, Celeste, Nitrofen) przed wysłaniem na zimę;
Wybór tylko zdrowych bulw nasiennych;
wysyłanie dobrze wysuszonych ziemniaków do przechowywania;
wentylacja, utrzymywanie temperatury (+2…3 stopnie) i niska wilgotność podczas przechowywania;
przestrzegaj zasad płodozmianu.

Strup grudkowaty (oosporoza)

Zakażenie jest spowodowane przez grzyba Oospora pustulans Owen. Choroba rozprzestrzenia się przez oczy, uszkodzenia mechaniczne i przetchlinki. Natychmiast choroba nie jest widoczna, objawia się bliżej wiosny. Na bulwach tworzą się małe brązowe guzki, z których każdy ma obniżony brzeg. Czasami nierówności łączą się w duże narośla.

Zagrożone są gleby piaszczysto-bielicowe. Choroba występuje rzadko na glebach torfowiskowych.