Tulipany botaniczne: opis odmian, sadzenie i pielęgnacja ze zdjęciami

Dzikie kwiaty stają się coraz bardziej popularne wśród ogrodników, przykuwając uwagę swoim naturalnym, pierwotnym pięknem. Botaniczne „dzikie” tulipany są uważane za wzorzec piękna roślin wiosennych, które są przyjemne i łatwe w sadzeniu, nie wkładając w to wiele wysiłku. Na jakie odmiany warto zwrócić uwagę początkującym ogrodnikom i jakie są niuanse ich uprawy, zrozumiemy poniżej.

Cechy morfologiczne

Wśród cech morfologicznych wspólnych dla wszystkich odmian tulipanów znajdują się:

• mały rozmiar;
• kwitnienie zaczyna się wcześniej niż inne rośliny;
• odporność na choroby i szkodniki;

Różnice między odmianami dotyczą koloru płatków. Dzięki tym właściwościom rośliny są uwielbiane przez wszystkich ogrodników, a tulipany można znaleźć w prawie każdym klombie.

Odmiany tulipanów botanicznych

Wśród popularnych odmian, które są popularne to:

• Mała Księżniczka;
• Turkestanika;
• Saxatilis;
• Dasistemon Tarda;
• Odaliska humilusska;
• Wskazał;
• Dwukwiatowe;
• Las;
• Botaniczna Fenna.

Zapoznajmy się z zaletami każdej odmiany z osobna.

Małe Księżniczki

Mała Księżniczka ma swój przydomek nie bez powodu. Odmiana jest niewymiarowa, a średnia wysokość jednej rośliny wynosi około 10 centymetrów. Po otwarciu przypominają gwiazdy ze względu na nietypowy kształt miski. Mała Księżniczka jest bezpretensjonalna w pielęgnacji i dobrze rośnie w klombie. Wady to krótki czas kwitnienia.

Ciesz się pięknem kwitnącej rośliny przez nie dłużej niż tydzień. A po miesiącu płatki odpadają i trzeba poczekać na nowy sezon.

Turkestanika

Odmiana wybredna, osiągająca wysokość do 30 centymetrów. Nasiona dobrze zakorzeniają się w glebie o dowolnym składzie i dają duże plony. Kwitnienie rozpoczyna się w pierwszej połowie kwietnia. Okres kwitnienia nie jest bardzo długi - nie więcej niż 10 dni. Po otwarciu wygląda jak gwiazdka. Kolor płatków jest biały. Aromat jest przyjemny, bogaty.

Saxatilis

Krótka roślina, osiągająca wysokość nie większą niż 20 centymetrów. Kolor płatków jest liliowy z różowawym odcieniem. Kwitnienie rozpoczyna się w drugiej połowie kwietnia, na początku maja. Podczas kwitnienia miska otwiera się szeroko, odsłaniając żółte dno. Cechy odmiany, które należy wziąć pod uwagę przy hodowli, to m.in. niemożność uzyskania potomstwa z nasion. Dobrze rozmnażane przez żarówki.

Dasistemon Tarda

Kolejny przedstawiciel karłowatych odmian dzikich tulipanów. Funkcje specjalne:

• wysokość nie przekracza 20 centymetrów;
• misa jest mała - około 5 centymetrów;
• odmiana jest bezpretensjonalna na ciepło, a na zimę nie trzeba jej nawet przykrywać;
• wczesne kwitnienie - w marcu;
• kolor liści jest przeważnie żółty, ale wzdłuż krawędzi płatków widoczne są białe brzegi.

Uważaj! Dobrze reaguje na forsowanie, wykazując intensywny wzrost i formację.

Odaliska humilusska

Obszar dystrybucji zakładu to Azja. Małe wymiary. Wysokość rośliny - nie więcej niż 20 centymetrów. Kolor płatków jest jasny szkarłatny, przechodząc w żółto-zielony odcień w kierunku dołu. Kwitnie wcześnie. Początek przypada na pierwsze dni kwietnia. Bezpretensjonalny do warunków środowiskowych. Dobrze znosi niskie temperatury.

Wskazał

Łatwo rozpoznawalna odmiana tulipana, zapadająca w pamięć każdemu, kto ją zobaczy, ze względu na nietypowy kształt płatków. W przeciwieństwie do innych „krewnych”, płatki tej rośliny mają wydłużony kształt, zwężający się ku czubkom. Pointy jest interesujące, ponieważ historia jego powstania jest nieznana i traktuje botanicznie z naciągiem. Osiąga 40 centymetrów wysokości, z żółtym ubarwieniem miski z czerwonymi odcieniami.

Dwukwiatowe

Rzadki egzemplarz, wymieniony przez obrońców przyrody w „Czerwonej Księdze”. Nazwa nie jest do końca uzasadniona, ponieważ na jednej szypułce może wyrosnąć od 1 do 3 pąków. Kolor płatków jest liliowy, przechodzący w żółty w kierunku podstawy miski. Wysokość rośliny - 25 centymetrów. Propagowane przez nasiona i cebulki.

Wymaga niewielkiej uwagi hodowcy, czuje się świetnie przy minimalnej pielęgnacji.

Las

Wybierając tę odmianę do hodowli, należy wziąć pod uwagę, że w naturze roślina wykazuje niestabilne wyniki kwitnienia. Żarówka może po prostu wypuścić łodygę z liśćmi, bez pąka, a kwiaty na niektórych okazach pojawiają się nie więcej niż 1 raz na 2 lata. Jednak pomimo tej wady pączek ma przyjemny, delikatnie żółty kolor, który dobrze ozdobi każdy ogród czy klomb.

Botaniczna Fenna

Duża odmiana dorastająca do 50 centymetrów wysokości. Kolor liści jest ognistoczerwony. Lubi dobrze oświetlone tereny, ale spokojnie znosi mrozy, nie wymagając osobnego schronienia na zimę.

Szczegóły dopasowania

Sadzenie tulipanów botanicznych odbywa się w następujący sposób:

1. Cebule sadzi się w taki sposób, aby do zimy mógł uformować się stabilny system korzeniowy. Dla Rosji Centralnej za najlepszy czas uważa się drugą połowę września i początek października.
2. Cebule sadzi się na głębokość 3 ich rozmiarów, czyli 9-10 centymetrów dla przeciętnego okazu.
3. Odległość między żarówkami wynosi 5-10 centymetrów.
4. Po pierwszym sadzeniu, dla zapewnienia niezawodności, ziemia jest mulczowana. Tulip samodzielnie zarządza kolejnymi sezonami.

Nuanse opieki

Podczas hodowli rośliny, weź pod uwagę następujące niuanse:

1. W jednym miejscu, bez przesadzania, rośliny kwitną stabilnie przez 5 lat.
2. Na obszarach z deszczowymi latami wykopuj cebulki każdego roku.
3. Wybierz duże cebulki do sadzenia jesiennego.
4. Każdego roku cebulki stają się głębsze i mniejsze. W związku z tym nie należy opóźniać przeszczepu, realizując go co trzy lata.

Choroby i szkodniki tulipanów botanicznych

Tulipany botaniczne mają silną odporność, dzięki czemu roślina jest odporna na większość szkodników i chorób charakterystycznych dla tej odmiany.

Pomimo tego odporność czasami zanika, co wpływa na roślinę:

1. Fuzarioza.

Zmielona część łodygi zaczyna żółknąć i wysychać. Żarówka pokryta jest szarawą powłoką. Takie rośliny są usuwane z ogrodu wraz z ziemią, po czym są spalane.

2. Kolory.

Liście rośliny pokryte są widocznymi paskami lub plamkami. Nie powodują poważnych uszkodzeń kwiatu, ale hamują rozwój.

3. Roztocze korzeniowe.

Powietrze w miejscu sadzenia zaczyna nieprzyjemnie pachnieć, a cebulki brązowieją, po czym zaczynają gnić.

Zalecane