Indyki północnokaukaskie: odmiany i cechy rasy, hodowla

Indyki rasy północnokaukaskiej należą do kierunku mięsnego i są jedną z największych odmian drobiu. Są popularne w prywatnych gospodarstwach domowych ze względu na ich przedwczesny rozwój i szybki przyrost masy ciała. Otrzymany indyk ma niską zawartość tłuszczu i jest ceniony jako produkt dietetyczny. Ptaki są przystosowane do wypasu i trzymania w pomieszczeniach, a dzięki niezwykłemu ubarwieniu wyglądają spektakularnie.

Historia rasy

Indyk Północnokaukaski pojawił się po raz pierwszy w 1946 roku na terytorium Stawropola. Wygląd brojlera uzyskano w wyniku skrzyżowania amerykańskiej rasy brązowej z szerokimi piersiami i lokalnych indyków.Nowa rasa przyjęła mięsistość od zagranicznych przodków. Geny drobiu domowego sprawiają, że brojlery są odporne na zimno i bezpretensjonalną pielęgnację. Indyki z szerokimi piersiami nadają się tylko do trzymania w pomieszczeniach, podczas gdy hybrydy Stawropola mogą być wypuszczane na pastwiska.

Rasa została oficjalnie uznana w 1964 roku, stała się popularna na Północnym Kaukazie, w południowych regionach Rosji, a także zainteresowała się zagranicznymi hodowcami. Ptaki były kupowane przez fermy w Bułgarii, Niemczech i Azji Środkowej.

Charakterystyka i opis ptaków

Zewnętrzne cechy indyków północnokaukaskich:

duże ciało rozszerzające się w kierunku mostka;
podniesione mięśnie klatki piersiowej;
potężne skrzydła ściśle przylegające do ciała;
mocne długie nogi;
mała głowa na średniej długości szyi pokryta jest czerwonymi koralami.

Samice różnią się od samców mniejszymi rozmiarami i niewielkim wzrostem nad dziobem. Wiek indyków można rozpoznać po łapach – u starszych osobników rozjaśniają się. Wzrosty na głowie służą jako wskaźnik nastroju. Koralowce ciemnieją u niespokojnych ptaków.

Wskaźniki produktywności:

waga dorosłego indyka wynosi 13-14 kilogramów;
waga indyka - 7 kilogramów;
waga indyka w wieku 4 miesięcy - 4 kilogramy;
produkcja jaj przez jedną samicę rocznie - 75-80 jaj;
płodność przekracza 90 procent;
Przeżywalność piskląt wynosi 80-90 procent.

Pisklęta indycze są gotowe do uboju w wieku 5-6 miesięcy. Dojrzałość płciowa ptaków występuje w wieku 9 miesięcy.

Odmiany

Indyki północnokaukaskie wyróżniają się kolorem: białym, brązowym i srebrnym.

Biały

Trzy podgatunki wyróżniają się produktywnością:

waga ciężka - 35 kilogramów;
średnia - 16 kilogramów;
lekkie - 10 kilogramów.

Plusy i minusyschludny wygląd tuszy po uboju i oskubaniu;wysoka produkcja jaj indyków - 100 jaj rocznie.upierzenie szybko się brudzi.

Rasa jest wykorzystywana w pracach hodowlanych. Trzymając śnieżnobiałe indyki, musisz szczególnie uważnie monitorować czystość w domu.

Brązowy

Cechą charakterystyczną rasy jest złoty odcień piór z zielonym odcieniem. Ciemne upierzenie wygląda na sztywne iz daleka przypomina błyszczącą muszlę, ozdobioną szerokim wachlarzem.

Plusy i minusypiękny wygląd zewnętrzny;wysoka otłuszczenie.Instynkt macierzyński jest mniej rozwinięty niż u innych odmian.

Indyki brązowe wyróżniają się silną odpornością i wysoką przeżywalnością piskląt. Dorosłe ptaki przybierają 22 kilogramy. Rasa jest często uprawiana w prywatnych gospodarstwach. Do wyklucia piskląt będzie potrzebny inkubator.

Srebrny

Rasa wyróżnia się kolorowym upierzeniem i białym puchem. Budowa ciała ptaków jest taka sama jak u innych odmian: szeroka klatka piersiowa i grzbiet, ociężałość, mocne skrzydła i nogi.

Plusy i minusynajwyższa produkcja jaj – 110 jaj rocznie;piękne upierzenie nie brudzi się;tusze wyglądają reprezentacyjnie.gorszy w masie od krewnych białych i brązowych.

Średnia waga srebrnych indyków wynosi 15 kilogramów.

Wady i zalety indyków północnokaukaskich

Plusy i minusywczesny rozwój;szybki przyrost masy ciała;wysoka przeżywalność potomstwa;zdolność przystosowania się do klimatu ciepłego i umiarkowanego;silna odporność;wszechstronność według rodzaju treści;zachowanie produktywności podczas krzyżowania z innymi rasami;wysokiej jakości mięso dietetyczne.ma mniejszą wagę niż amerykańskie indyki o szerokich piersiach;niepozorny wygląd oskubanego tuszy.

Odsetek tłuszczu w indykach północnokaukaskich wynosi 8 procent. Po uboju do sprzedaży trafia 58 proc. masy tuszy.Zaletą rasy jest spokojny charakter. Indyki północnokaukaskie żyją w stadzie i dobrze znoszą trzymanie na ograniczonej przestrzeni. Indyki brązowe po oskubaniu wydają się czarne ze względu na ich ciemne upierzenie.

Zasady konserwacji i pielęgnacji

Ceglany lub drewniany budynek nadaje się do hodowli indyków rasy północnokaukaskiej. Optymalna gęstość sadzenia na metr kwadratowy:

pięciodniowe pisklęta - 15;
dwumiesięczne indyki - 10;
młode ptaki od czterech miesięcy - 5.

Jeden metr kwadratowy wystarczy dla dwóch dorosłych ptaków. Ale mniejszy obszar już teraz prowadzi do konfliktów. Indyki północnokaukaskie są trzymane na zewnątrz latem i w pomieszczeniach zimą.

Wymagania dotyczące aranżacji kurnika:

optymalna temperatura - +17 stopni;
oświetlenie - naturalne i sztuczne;
wilgotność - 60 procent;
wentylacja - do wentylacji zimą montowany jest okap, latem otwierane jest okno;
ściółka - torf, trociny, słoma.

Indyki północnokaukaskie przetrwają w temperaturach poniżej pięciu stopni Celsjusza, ale przestaną przybierać na wadze i leżeć. Ściółka jest wymieniana co najmniej raz na dziesięć dni i rozluźniana każdego dnia.

Sprzęt drobiarski:

podajniki - okrągłe wiszące, oddzielne dla różnych rodzajów pasz;
poidła - systemy kubków lub smoczków są przyjazne dla ptaków, woda nie rozpryskuje się na ściółce;
okolice z tacami pod spodem do zbierania odchodów.

W lecie obok kurnika otaczają zasianą trawą przestrzeń do spacerów. Na świeżym powietrzu ptaki szybciej przybierają na wadze. Ogrodzenie wykonane jest z siatki metalowej o wysokości 2,5 metra.

Kąpanie się indyków w popiele jest przydatne, aby zapobiec pasożytom skóry. Zimą w kurniku umieszczane są baseny z popiołem, a latem wyprowadzane na teren spacerowy.

Plan spotkania

Karmienie wyklutych piskląt zaczyna się od ugotowanych, drobno posiekanych jaj. Trzeciego dnia otrzymują twarożek i kaszę pszenną. Od czwartego dnia indyki można karmić paszą startową zmiękczoną w bulionie mięsnym lub rybnym. Wet talker przygotowywany jest również z twarogiem, mączką sojową. W drugim tygodniu życia do zacieru dodaje się ugotowane ziemniaki, marchew, mączkę kostną i posiekane zioła.

Przybliżona dieta dla cieląt:

Kukurydza Pszenica -1810Jęczmień --35 7 -Mączka sojowa9 9-Drożdże paszowe3.55 5 3,3Mączka mięsno-kostna 8 5 1,4Suszenie wstecz lub mleko - Mąka ziołowa (lucerna)357 1,9 Sól--

Komponent	Procent według wieku
Komponent	1-2 miesiące	2-4 miesiące	5-6 miesięcy
37	40	33

			Groszek
-


		5	-

Luźna kreda, pokruszony wapień lub muszla	0.45	1.7
		0.4

W diecie dorosłych indyków zawartość jęczmienia jest zmniejszona do dwudziestu procent i dodaje się drożdże paszowe. Kurom nioskom podaje się nabiał, rybę oraz mączkę mięsno-kostną.

Metody reprodukcji

Indyki północnokaukaskie rozmnażają się w sposób naturalny. Na 10 samic przypada jeden samiec. Naturalny sposób rozmnażania jest dla kobiet traumatyczny. Samce są dwa razy cięższe i ranią je pazurami. Dlatego rolnicy wybierają do hodowli indyki średniej wielkości i obcinają im pazury. W fermach drobiu częściej stosuje się sztuczne zapłodnienie. Ale obie metody dają równie wysokie wyniki.

Do inkubacji wybieraj duże jaja o równych skorupkach. Jedna matka kura wysiaduje 15 jaj. Pisklęta zaczynają przebijać się przez skorupę 25 dnia.

Częste choroby

Częste choroby indyków:

zapalenie jelit - towarzyszy biegunka, trudności w połykaniu, brak apetytu i letarg;
kanibalizm - przejawiający się agresywnym zachowaniem, ptaki dziobią słabych krewnych.

Chore indyki są izolowane od stada. Zapalenie jelit leczy się antybiotykami i monitoruje się świeżość paszy. Osoby agresywne otrzymują więcej mączki kostnej i odpadów mięsnych zmieszanych w bulionie.

Choroby niebezpieczne dla dorosłych ptaków:

histomonoza - pasożyty w jelitach, narządach wewnętrznych, mięśniach;
aspergiloza - infekcja grzybicza dróg oddechowych;
kokcydioza to rozprzestrzenianie się bakterii kokcydii w jelitach i wątrobie.

Niezdrowe ptaki odmawiają jedzenia, stają się letargiczne. Wraz z rozwojem grzyba w drogach oddechowych indyki rozciągają szyje, odrzucają głowy do tyłu. Dzięki robakom i bakteryjnym uszkodzeniom jelit ptaki tracą na wadze i cierpią na biegunkę z zielonymi lub krwawymi zanieczyszczeniami.

Infekcje leczy się antybiotykami już przy pierwszych oznakach choroby. Ale choroby w ostrej fazie często prowadzą do śmierci ptaków w ciągu jednego lub dwóch dni. Dlatego tak ważne jest prowadzenie profilaktyki – szczepienie piskląt, dezynfekcja kurnika i ochrona indyków przed kontaktem z dzikim ptactwem.