Gleby darniowo-bielicowe: charakterystyka i warunki powstawania, żyzność i wegetacja

Na terytorium Rosji występują gleby różnych typów, o własnej strukturze, właściwościach, poziomie żyzności, na które mają wpływ czynniki formacyjne. Rozważ charakterystykę gleb bielicowych, sposób ich powstawania, skład mechaniczny i strukturę, zawartość próchnicy. Jakie właściwości mają te gleby, klasyfikacja, zasady przetwarzania i stosowania, charakterystyka roślinności tych gleb.

Czym są gleby darniowo-bielicowe

Położenie geograficzne gleb bielicowych to południowa część strefy leśnej Niziny Wschodnioeuropejskiej i Zachodniej Syberii.To około połowa terytorium Białorusi, 15% terytorium Rosji i 12% terytorium Ukrainy (północny zachód). Gleby bagienno-bielicowe powstają w naturalnej strefie lasów liściastych.

Lokalizacja wyjaśnia również warunki klimatyczne, w jakich powstają i znajdują się gleby. Powstają w obszarach o głębokich wodach gruntowych, na skałach o różnym składzie mechanicznym. W formacji biorą udział umiarkowanie wilgotny i ciepły klimat, procesy zadarniania i bielicowania, które zachodzą jednocześnie. Warunki klimatyczne i procesy formowania decydują o właściwościach gleb bielicowych.

Teoria powstawania tych gleb

Struktura profilu glebowego gleb darniowo-bielicowych jest następująca: wierzchnia warstwa to ściółka leśna (darnina) o grubości 3-5 cm, pod nią znajduje się poziom humusowo-eluwialny o charakterystycznej szarej barwie. Po nim następuje bielicowy lub eluwialny, nieustrukturyzowany lub słabo ustrukturyzowany horyzont przypominający kolorem popiołu.Ta cecha odróżnia gleby tego typu od wszystkich innych.

Warstwa bielicowa jest biaława, o grubości 15-20 cm, jeszcze niżej znajduje się warstwa brązowa lub czerwonawo-brązowa, która przechodzi w skałę macierzystą, od której rozpoczęło się formowanie gleby. Zawartość próchnicy jest dość wysoka - 3-7%, według tego wskaźnika, gleby bielicowe zajmują pierwsze miejsce wśród gleb bielicowych.

W zależności od stopnia bielicowania, gleby dzieli się na słabo bielicowe, średniobielicowe i silnie bielicowe. Warunki glebotwórcze, wilgotność i temperatura, szata roślinna, różna aktywność drobnoustrojów również determinują różną zawartość próchnicy w górnym horyzoncie; jeśli próchnica wynosi 1-2%, to gleby są lekko próchnicze, jeśli 2-4%, to średniopróchnicze, jeśli więcej niż 4%, to wysokopróchnicze.

Skład mechaniczny gleb tego typu jest inny, powstają one na glinach i ciężkich glinach, lessach, glinach piaszczystych i piaskach, glinach morenowych i lessopodobnych.

Struktura i właściwości

Właściwości gleb tego typu zależą od nasilenia procesów bielicowania i zadarnienia, od grubości odpowiednich poziomów. Ogólnie rzecz biorąc, gleby bielicowe są mało żyzne, jedynie wierzchnia warstwa jest raczej bogata w próchnicę, intensywnie wilgotna i bardziej ustrukturyzowana. Płodność wzrasta wraz z uprawą. Ekonomiczne gleby bagienno-bielicowe mają różne właściwości i równomierną strukturę profilu.

Gleby nieuprawiane, które są powszechne w lasach, zawierają mało składników odżywczych, mają odczyn kwaśny i silnie kwaśny, są lekko nasycone zasadami (50-70%), próchnica składa się głównie z kwasów fulwowych, struktura nie jest wodą -odporny, może pływać po opadach atmosferycznych. Grunty orne i bielicowe mają miąższość warstwy ornej 30-40 cm, zawierają ponad 3% próchnicy.Mają drobno grudkowatą strukturę, odczyn prawie obojętny, nasycenie zasadami sięga 80-90%.

Klasyfikacja

Gleby bagienno-bielicowe dzielą się na typowe i glejowe. Ci pierwsi zajmują w Rosji prawie 1,5%, drudzy 0,1%.

Typowy

Zlokalizowany w południowej tajdze i leśno-stepie, uformowany na luźnych, piaszczysto-gliniastych glebach i piaskach, pod lasami sosnowymi. Horyzont próchniczy o grubości 3-15 cm, bielicowy - 2-30 cm Odczyn gleby jest kwaśny lub silnie kwaśny, ziemia nie jest nasycona zasadami. Ilość próchnicy waha się od 0,5 do 5%, średnio 1-1,5%, składa się ze związków fulwowych. Typowe gleby są w większości pozbawione struktury, mają słabą retencję wody, ale dobrą przepuszczalność wody.

Gley

Znajdują się one w południowej tajdze, w zagłębieniach lub na płaskich równinach ze słabym drenażem i chwilową stagnacją wilgoci na powierzchni. Tworzenie się gleb glejowych odbywa się pod lasami mieszanymi z roślinnością mchowo-ziołową, często w warunkach podmokłych. Skały leżące pod spodem mają ciężki skład. Profil: darń o grubości 5-6 cm, warstwa humusu o grubości 10-20 cm, szaro-stalowy klosz, kleisty szaro-białawy z rdzawymi wtrąceniami, po nim teksturowany brązowy kleisty horyzont z plamami koloru szarego i ochry.

Gley sodowo-bielicowe są kwaśne lub lekko kwaśne, w górnych warstwach nie są nasycone zasadami. Humus typu fulvate, procent - 3-5%.

Przetwarzanie

Zwiększanie żyzności tego typu gruntów odbywa się przy zastosowaniu następujących praktyk rolniczych: wapnowanie w celu zmniejszenia kwasowości, stosowanie zwiększonych dawek materii organicznej i nawozów mineralnych, siew i włączanie nawozu zielonego.Płodność i powroty są zwiększane przez pogłębienie warstwy ornej, regulację reżimu wodnego. Kompleks prac prowadzi do zauważalnej zmiany reżimów glebowych, cech morfologicznych towarzyszących uprawie gleby.

Cechy przetwarzania zależą od składu mechanicznego. Optymalne warunki wilgotnościowe dla gleb średnio gliniastych. Na glinach sadzone rośliny będą cierpieć na nadmiar wilgoci, na piaszczystych - na niedobór. W przypadku gruntów o różnym składzie mechanicznym metody uprawy będą różne, ale głównym z nich jest wprowadzenie obornika, kompostu, mieszanek torfowo-gnojowych w średniej ilości 3 kg na metr kwadratowy. m, w pierwszych sezonach - 4-6 kg każdy. Substancje organiczne poprawiają właściwości wody, glina rozluźnia, piasek bardziej zatrzymuje wodę.

Boliny (koniczyna ze zbożami) lub zielone trawy nawozowe, których ścięta masa układana jest na powierzchni gleby, będą w stanie zastąpić materię organiczną. Po przegrzaniu i wykopaniu w ziemi pozostaje materia organiczna, której objętość odpowiada 3-4 kg dobrej jakości obornika.

Na lądzie o lekkiej kompozycji wysiewane są głównie rośliny strączkowe i facelia. Siew przeprowadza się po zebraniu ziemniaków i wczesnych warzyw, skoszonych i zakopanych jesienią. Nawozy zielone poprawiają strukturę gleby, piaszczyste sprawiają, że stają się spójne, a gliniaste rozluźniają.

Jeżeli grunty orne nie są już użytkowane i są porośnięte lasem, warstwa orna jest stopniowo przekształcana w warstwę bielicową o grubości 5-7 cm.

Aplikacja

Pomimo tego, że ten rodzaj ziemi nie ma najlepszych właściwości fizycznych i niskiej żyzności, może być wykorzystywany w rolnictwie do uprawy roślin. Na pierwszym miejscu w użytku gospodarczym jest uprawa zbóż oraz wykorzystanie pastwisk dla zwierząt gospodarskich i sianokosów.

Wówczas w działalności gospodarczej gleba jest wykorzystywana do sadzenia ziemniaków, ale aby uzyskać dobre zbiory, konieczne jest wstępne zaprawianie i nawożenie gleby, zmniejszenie kwasowości.

Uprawy ozdobne, owoce i warzywa rosną na takiej ziemi tylko przy ciągłym nawożeniu, wapnowaniu, spulchnianiu. Rośliny okopowe, rzodkiewki, sałata, rośliny strączkowe, pomidory, cebula, ogórki po rafinacji rosną na bagienno-bielicowej glebie.

Rośliny

Roślinność na tego typu glebach reprezentowana jest głównie przez gatunki liściaste: dąb, lipę, osikę, klon, brzozę, leszczynę i świerk. Między drzewami rosną krzewy: kruszyna, leszczyna, trzmielina, dzika porzeczka, kalina. Mimo niskiej żyzności gleb rośnie na nich również roślinność trawiasta.

Gleby darniowo-bielicowe powstają w klimacie umiarkowanym na terenie wegetacji lasów liściastych.Ich cechą jest środkowy szary horyzont, który nadaje im nazwę. Nie są szczególnie płodne, nie mają dobrych właściwości fizycznych, ale po uprawie nabierają cennych właściwości rolniczych, pozwalających na uprawę tradycyjnych upraw i zebranie plonów.

Zalecane