Gleby leśne szare: charakterystyka i warunki powstawania, żyzność i wegetacja

Gleby leśne szare to gleby, które tworzą się na południu strefy leśnej i na stepie leśnym. W europejskiej części Rosji ich powstawanie występuje pod lasami liściastymi, a na Syberii - pod lasami drobnolistnymi. Gleby tego typu powstają na osadach ilastych i gliniastych różnego pochodzenia – głównie lessopodobnych. Tereny te znajdują się również w południowych systemach górskich.

Funkcje i lokalizacja

Gleby lasów szarych znajdują się w lasostepie w warunkach okresowo spłukiwanego reżimu wodnego, pod szerokolistnymi lasami mieszanymi lub drobnolistnymi z obfitą roślinnością zielną.

Takie gleby są powszechne w strefie umiarkowanej. Skały macierzyste w Rosji prezentowane są w postaci lessu. Występują również gleby lessopodobne i gliniaste okrywowe. W tej strefie przyrodniczej czasami obserwuje się osady morenowe.

Relief jest pofalowany. W części europejskiej jest silnie rozcięta przez erozję wodną, w zachodniej Syberii jest płaska, a we wschodniej Syberii jest łagodnie pofałdowana lub pagórkowata.

Położenie geograficzne określa właściwości takich ziem. Większość tego typu gleb znajduje się na półkuli północnej. Znajdują się one w miejscach o klimacie umiarkowanym. Gleby szarego lasu stały się szeroko rozpowszechnione w Kanadzie, USA, Rosji i innych krajach.

Charakterystyka

Szare gleby leśne charakteryzują się szczególnymi właściwościami. Różnią się budową profilu i warunkami glebotwórczymi.

Struktura profilu

Gleby szare mają dość złożoną strukturę morfologiczną i wysokie wskaźniki żyzności. Poziom A0 reprezentuje dno lasu. Jej powstawanie wiąże się z obecnością zdrewniałej materii liściastej oraz masy pozostałej z roślin zielnych. Grubość tej warstwy nie przekracza 20-40 milimetrów.

Po tym jest horyzont akumulacyjny humusu. Ma szary kolor. W takim przypadku nasycenie warstwy może się różnić. Charakteryzuje się grudkowato-orzechową strukturą. Parametry mocy osiągają 150-200 milimetrów.

W głębszych warstwach znajduje się warstwa humusowo-eluwialna, zwana również bielicą. Ma biały kolor, co powoduje, że proszek krzemionkowy. Taki horyzont zajmuje 100-150 milimetrów.

Dla następnego poziomu - A2B, charakterystyczny jest ciemny kolor i ostrokątna struktura orzecha. Czasami brakuje tej warstwy. Granice warstw strukturalnych są ciemnoszare lub czarno-białe.

Następnie obserwuje się następujące warstwy:

1. Poziom iluwialny B - ma brązowo-brązowy kolor i zawiera smugi składników próchniczych. Charakteryzuje się orzechowo-pryzmatyczną strukturą.
2. Warstwa przejściowa.
3. Kamień rodzicielski – ma żółtawy odcień i zawiera węglany.

Warunki powstawania gleby

Takie gleby znajdują się na południu strefy leśnej i na stepie leśnym. Głównym warunkiem ich pojawienia się jest potężny rozwój roślinności zielnej. Znajduje się głównie w lasach liściastych.

Gleby te charakteryzują się dużą ilością użytecznych pierwiastków i niskimi parametrami kwasowości. Za rozkład ściółki drzewnej odpowiedzialne są grzyby i bakterie. W wyniku tych procesów powstaje dużo kwasów huminowych i wzrasta zawartość próchnicy. Wynosi od 3 do 8%. Jednocześnie grubość horyzontu próchnicznego sięga 25-30 centymetrów.

Klimat i roślinność

Szare gleby leśne tworzą się w umiarkowanym klimacie kontynentalnym. Charakteryzuje się brakiem silnych opadów. Wzrost liczby dni słonecznych i jasnych lasów powoduje zmniejszenie procesu bielicowania gleby, a także przyspieszenie i stymulację procesu zadarniania.

Na proces formowania gleby mają wpływ średnie dobowe parametry temperatury w lipcu i styczniu. W lipcu są to 19,5-20 stopni na zachodzie i 17,5-18,5 stopni na wschodzie. Rosnąca kontynentalność klimatu prowadzi do znacznych różnic temperatur w styczniu.Mogą mieć zakres od -4 do -25 stopni.

Lipy, dęby, klony i inne rodzaje drzew są uważane za podstawę lasów liściastych. Spożywają dużo magnezu, wapnia i krzemionki.

Rodzaje szarych gleb leśnych

Takie gleby uważane są za jedne z najbardziej żyznych. Jednak mają kilka odmian.

Jasnoszary las

Ta grupa gleb charakteryzuje się niską bielicą i ograniczoną miąższością warstwy próchnicy. Ten podtyp wyróżnia się obecnością horyzontu A2. Ściółka powierzchniowa składa się głównie z brunatnych liści, które mało gniją. W strukturze znajdują się również gałęzie i inne fragmenty ściółki roślinnej. Poniżej znajduje się masa przypominająca filc. W nim częściowo zgniła roślinność miesza się z ziemią.

Następne są następujące horyzonty:

• humus-akumulacyjny - wynosi 150-250 milimetrów, rzadziej osiąga 350;
• pośredni - jego rozmiar to 120-200 milimetrów;
• iluwialne.

Pośredni horyzont może być bielicowany. Może być również bielony próchnicowo. Ta warstwa ma jaśniejszy kolor w porównaniu z powierzchnią ziemi. Warstwa ta charakteryzuje się dużą ilością proszku krzemionkowego. Przejścia między horyzontami iluwialnymi i pośrednimi nie można nazwać wyraźnymi. Na głębokości około 2 metrów obecne są węglany.

Szary Las

Te typy gleb charakteryzują się słabszymi procesami bielicowymi w porównaniu z lekkimi masami. Zawartość frakcji gliny na różnych poziomach pionowych różni się o co najmniej 20%. Głębokość osadów węglanowych wynosi 1200-1400 milimetrów.

Pozostałe wskaźniki obejmują:

• inny stan mechaniczny - rozprzestrzenianie się od gliny piaszczystej do gliny;
• kwas fulwowy odmiana próchnicy;
• gęstość nasypowa w strukturze ornej - 1,32-1,4 grama na 1 centymetr sześcienny.

Ciemnoszary las

Ten rodzaj gleby charakteryzuje się nierównym położeniem na leśno-stepie. Koncentruje się głównie na niskich zboczach zalewowych rzek. Koloidy prawie nie przemieszczają się po profilu glebowym. Gleba charakteryzuje się wyraźną strukturą. Ale łatwo zmywa się pod wpływem wody. Ciemnoszara gleba zawiera wiele mobilnych składników odżywczych.

Inne cechy to:

• waga struktury uprawnej - 1,2-1,42 grama na 1 centymetr sześcienny;
• część próchnicy w miejscach zaoranych - 4,9%, na gruntach dziewiczych może osiągnąć 10%;
• obecność gruntów - 80-95%.

Użytek ekonomiczny

Takie gleby są aktywnie wykorzystywane w rolnictwie. Nadają się do uprawy zbóż, kukurydzy, ziemniaków, buraków i innych upraw. Gleby ciemnoszare są uważane za najbardziej żyzne. W glebach szarych i jasnoszarych wymagane jest wprowadzenie materii organicznej i dodatków mineralnych, pogłębienie warstwy uprawnej oraz wykonanie wapnowania.

Szare gleby leśne są uważane za bardzo żyzne. Zawierają dość dużo próchnicy i są aktywnie wykorzystywane w rolnictwie. Czasami jednak konieczne jest zastosowanie dodatkowych składników odżywczych, aby zwiększyć plony.

Zalecane