Kabardyjska rasa koni: opis i charakterystyka, zasady trzymania

Archaiczna rasa koni kabardyjskich nie jest uważana za rasę elitarną odpowiednią dla jeźdźców statusowych. Jednak te wytrzymałe, dostojne, piękne zwierzęta znane są na całym świecie. Konie kabardyjskie są uniwersalne, nadają się do pracy jucznej i pociągowej, do jazdy konnej i do służby wojskowej. Przez wiele dziesięcioleci dla kawalerii hodowano silne i rozbrykane konie, a dziś Kabardyjczycy są idealnymi towarzyszami dla turystów na terenach górskich.

Pochodzenie konia kabardyjskiego

Z nazwy rasy jasno wynika, że miejscem pochodzenia konia jest Kaukaz Północny. Obszar ten obfituje w strome zbocza i głębokie wąwozy, górskie ścieżki są tu wąskie i kręte.Istnieją dwie wersje pochodzenia rasy kabardyjskiej. Niektórzy eksperci uważają, że Kabardyjczycy zostali wyhodowani przez krzyżowanie lokalnych koni stepowych z końmi arabskimi, perskimi i turkmeńskimi. Według innej wersji rasa kabardyjska jest oryginalna, jej wygląd jest wynikiem starannej selekcji rodzimych koni górskich.

Mieszkańcy Kaukazu potrzebowali silnych i wytrzymałych koni, zdolnych do poruszania się po górzystym terenie, nadających się zarówno do jazdy konnej, jak i transportu towarów. W ten sposób hodowano konie kabardyjskie, odważne, rozbrykane, desperacko lecące do bitwy, poruszające się z niesamowitą gracją po niebezpiecznych górskich ścieżkach, zdolne do pokonania wielu kilometrów trudnej ścieżki bez odpoczynku.

W XVI wieku konie kabardyjskie były znane w zachodniej Azji i wschodniej Europie. Dostojna i wytrzymała rasa stała się legendarna. Przedstawiciele szlachty i kupcy dali dużo pieniędzy na ogiery kabardyjskie. Chanowie krymscy i tureccy szczególnie kochali Kabardów.

Stadniny Imperium Rosyjskiego zajmowały się aktywną hodowlą rasy czerkieskiej. W XX wieku rasa pozostała jedną z najlepiej hodowanych w górach. Konie kabardyjskie były używane przez kawalerzystów Armii Czerwonej, którzy walczyli na górzystych terenach frontu wschodniego podczas II wojny światowej. Od początku XX wieku hodowcy zaczęli aktywnie ulepszać rasę. Efektem ich pracy była anglo-kabardyjska odmiana rasy, której przedstawiciele różnią się budową ciała, bardziej nadającą się do uprawiania sportu.

Po rozpadzie Związku stadniny były w opłakanym stanie, w latach 90. rasa prawie zniknęła, w całym kraju pozostało tylko 300 klaczy zdolnych do reprodukcji. Kabardyjczykom udało się jednak uratować rasę. Do roku 2000 liczba osobników wzrosła tak bardzo, że nie można już było mówić o zagrożeniu wyginięciem rasy.

Opis i cechy rasy

Koń kabardyjski został wyhodowany specjalnie do ruchu w obszarach górskich. Zwierzę czuje się dobrze zarówno wysoko w górach, jak iw dolinie. Zmiany warunków klimatycznych i ciśnienia atmosferycznego od wyżyn do nizin nie stanowią problemu dla konia kabardyjskiego.

Dzięki udanej długoterminowej selekcji uzyskano rasę, która może z łatwością poruszać się po niebezpiecznych kamienistych drogach. Koń swobodnie i nieustraszenie wznosi się i opada po stromych zboczach, kroczy krętymi ścieżkami, nie boi się wąwozów i przepaści. Kabardyjczycy mają świetne wyczucie bezpiecznej ścieżki i wyjątkową zdolność do utrzymania równowagi nawet na najwęższych odcinkach drogi.

Typy międzyrasowe

Rasa kabardyjska dzieli się na trzy typy w zależności od warunków przechowywania i przeznaczenia:

1. Typ światła. Dla dorosłych charakterystyczna jest szczupła „wschodnia” sylwetka. Konie są używane wyłącznie do jazdy konnej.
2. Klasyczny. Silniejsze, szczuplejsze konie. Dobrze zdefiniowana masa mięśniowa.
3. Masywny. To jest ciasny typ. Ciało dorosłych jest ciężkie, masywne. Szkielet i mięśnie są dobrze rozwinięte. Szyja jest gruba, nogi mocne. Ta odmiana jest hodowana na terytorium Stawropola.

Zewnętrzne

Koń kabardyjski jest typowym przedstawicielem kategorii uprzęży i jeździectwa.

Funkcje zewnętrzne:

• wysokość kłębu - do 150 cm;
• waga - do 400 kg;
• głowa o wyrazistych rysach, haczykowaty nos;
• szyja krótka, muskularna;
• klatka piersiowa jest szeroka, obszerna;
• ciało szczupłe, umięśnione, muskularne, harmonijnie zbudowane, prawie bez tkanki tłuszczowej;
• zad szeroki, obwisły;
• Nogi są mocne, ścięgna, przedramię wydłużone, szablasta budowa typowa dla stawów kończyn tylnych;
• kopyta są mocne, przy małym obciążeniu, podkowy nie są potrzebne;
• ogon i grzywa są krótkie, linia włosów jest rzadka, pofalowana.

Kombinezony dla zwierząt

Wzorzec rasy dla koloru jest surowy. Są tylko następujący rasowi Kabardyjczycy:

• wnęka (najczęściej);
• czarny;
• rude;
• mousy (najrzadszy kolor).

Charakter i temperament

Konie kabardyjskie są kochające wolność i rozbrykane. Są dość kapryśne, uparte, uparte, ale nie nabierają odwagi. Takie cechy charakteru wynikają z pochodzenia i historii powstania rasy: górale potrzebowali koni do działań wojennych i ruchu w górach. Rozpieszczone europejskie konie nie sprostałyby zadaniu.

Konie kabardyjskie są szlachetne, mają rozwinięty intelekt, bezwzględnie słuchają właściciela.

Ale rozkazy nieznanego jeźdźca można zignorować. Aby pokierować ryjówką, trzeba mieć duże doświadczenie w jeździectwie. Niedoświadczony, niepewny siebie jeździec może zostać wyrzucony przez konia, a nawet ugryziony zębami. Dlatego osoby początkujące uczące się jeździć na kabardyńskim zwierzaku nie są przeznaczone do szkolenia.

Wady i zalety rasy

O zaletach rasy kabardyjskiej należy zwrócić uwagę:

• wytrzymałość (koń jest w stanie przejść 100 km dziennie, ciągnąc ładunek 150 kg);
• silna odporność;
• płodność klaczy nawet po 20 latach;
• możliwość szybkiej adaptacji do warunków środowiskowych;
• wysokie przeżycie młodociane;
• niewymagająca jakości żywności;
• wszechstronność zastosowań.

Wady rasy:

• upór, upór;
• późna gotowość do rozrodu.

Warunki przechowania

Wyjątkowość rasy kabardyjskiej polega na tym, że jest przystosowana do trzymania stada. Dla dobrego zdrowia konie muszą być w ciągłym ruchu. Na Kaukazie zwyczajowo trzyma się młode osobniki w stadach, które są przenoszone do stajni w wieku 9 lat. To właśnie trudne warunki życia ukształtowały u koni silną odporność i wysoką zdolność przystosowania się do środowiska.

Kiedy trzymany jest zarówno w stadzie, jak iw stajni, koń musi być starannie pielęgnowany, aby był zdrowy. Pozostawienie oznacza:

1. Sprzątanie stajni. Zmiana pościeli. Dezynfekcja narzędzi i ścianek działowych.
2. Czesanie grzywy i ogona.
3. Regularna inspekcja kopyt. Ich czyszczenie i zaczepianie.
4. Codzienne szczotkowanie sierści.
5. Mycie odbytu i kości ogonowej.
6. Badanie końskich zębów przez dentystę co 6 miesięcy.

Hodowla

Osoby, które ukończyły 3 rok życia, są przygotowane do krycia. Źrebię pozostaje z matką przez cały okres laktacji. Młode są odsadzane od klaczy hodowlanych w wieku 7 miesięcy, od klaczy zwykłych w wieku 5 miesięcy. Jeśli źrebię jest chore, pozostaje ono z matką na okres do roku.

Dieta

Stada spacerujące po pastwisku żywią się pastwiskami. W miesiącach zimowych i w suchym okresie letnim dodaj do diety:

• ziarno;
• słoma;
• świeże warzywa;
• łąkowe siano.

Jesienią, aby zapobiec hipowitaminozie, osobnikom hodowlanym i obciążonym pracą podaje się 6-8 kg marchwi dziennie. W okresie laktacji klacze dodają do głównej diety ziemniaki i buraki.

Choroby i leczenie

Konie kabardyjskie mają doskonałą odporność. Jednak przy dużym wysiłku fizycznym zwierzę może rozwinąć kulawiznę. Również Kabardyjczycy charakteryzują się predyspozycją do patologii zapalnych układu oddechowego.

Najczęściej diagnozowane choroby:

1. Zmiana paciorkowcowa. Infekcja przenoszona jest drogą powietrzną i przez skażoną żywność. Chorobie towarzyszy gorączka, wydzielina śluzowa z nosa, obrzęk węzłów chłonnych. Traktuj konie antybiotykami penicylinowymi.
2. Grypa. U koni towarzyszy mu kaszel, wydzielina śluzowa z nosa, gorączka. Chore zwierzę otrzymuje inhalacje i antybiotyki penicylinowe.
3. Helminthiasis. Często w stadach koni znajdują się robaki. U osoby chorej sierść staje się matowa, wypróżnianie jest zaburzone, pojawia się anemia. Traktują zwierzę lekami przeciw robakom, przeprowadzają dokładną dezynfekcję boksu.

Zakres rasy

Konie kabardyjskie są odpowiednie dla:

• jazda konna;
• pokonywanie szlaków turystycznych na terenach górskich;
• kontrola granic;
• ciężka praca.

Turyści, którzy chcą podróżować konno przez górzyste tereny Rosji, najczęściej otrzymują konie kabardyjskie.W sporcie konie kabardyjskie są dobre tylko w wyścigach triathlonowych i długodystansowych. W innych rodzajach sportów jeździeckich są słabe, ponieważ są gorsze od innych ras pod względem elastyczności i szybkości.

Zalecane