Koza Mingrelian: opis i charakterystyka rasy, warunki przetrzymywania

Mingrelian koza mleczna zajmuje zaszczytne miejsce w ogrodach zoologicznych na terenie zachodniej Gruzji i Azerbejdżanu. Z mleka rogatej piękności powstaje doskonały ser, delikatny twarożek i wysokiej jakości masło. Koza megrelian nie wymaga zwiększonej uwagi, bardzo rzadko choruje i nie jest wybredna w kwestii jedzenia. Zwierzak wyróżnia się rzadką płodnością.

Opis i produktywność kóz megrelijskich

Miejscem narodzin uroczych zwierząt jest przytulna słoneczna Samegrelia. Historyczny zakątek znajduje się w zachodniej części Gruzji. To tutaj żyli przodkowie rogatych piękności. Rasa łączy w sobie najlepsze cechy lokalnych kóz mlecznych:

1. Przedstawicielka rogatego plemienia jest dużych rozmiarów - jej wzrost sięga 64-70 cm.
2. Silny układ kostny z powodzeniem łączy się z wydłużonym kształtem ciała.
3. W wieku dorosłym zwierzę przybiera 36-46 kg. Najwyższe osobniki są w stanie chodzić do 60 kg. Masa samców wynosi 57-60 kg. Duże osobniki przybierają na wadze do 90 kg.
4. Proste plecy płynnie zamieniają się w szeroką, lekko obniżoną kość krzyżową.
5. Wdzięczna głowa zwierzaka jest zwieńczona parą misternie zakrzywionych rogów. Ich kształt przypomina literę S.
6. Wyprostowane uszy i zgrabna broda sprawiają, że zwierzę wygląda uroczo.
7. Smukłe, mocne nogi kozy wyposażone są w mocne kopyta.
8. Elastyczne, duże wymię zwierzęcia ma kształt stożka.
9. Szorstka, krótka sierść zwierzaka jest ufarbowana na biało lub w jasnych odcieniach czerwieni, szarości i dereszu.

Kozy mingrelijskie są dwojakiego rodzaju: wyżynne i nizinne. Zwierzęta należące do typu wyżynnego są nieco większe niż ich współplemieńcy. Koza megrelijska jest niezwykle płodna i często cieszy właścicieli wyglądem bliźniaków. Zwierzę daje dużo mleka - jego roczna wydajność mleczna to 350-400 kg. Przy dobrej opiece i dobrze skomponowanej diecie wydajność mleka podwaja się. W niektórych przypadkach liczby osiągają znak 900 kg.

Mleko kozie megrelian jest bardzo smaczne i pożywne. Zawartość tłuszczu w produkcie wynosi 4-4,5%. Z koziego mleka robią doskonałe sery, twarogi, masło i sery. Rasa jest powszechna w Osetii Południowej, Armenii, Gruzji i Azerbejdżanie.

Pozytywne i negatywne aspekty rasy

Pomimo wszystkich swoich zalet, kozy megrelijskie mają pewne wady. Biorąc pod uwagę niuanse zwierząt, rolnik może osiągnąć dobre wyniki.

Pozytywne cechy rasy:

1. Kozy są bardzo wybredne i wolą jeść na pastwisku. Zwierzęta doskonale przybierają na wadze na wyżynach i płaskich pastwiskach.
2. Bezpretensjonalne zwierzęta nie wymagają szczególnej uwagi i szczególnej opieki.
3. Mingrelianie rzadko chorują.

Niestety zwierzęta domowe nie przystosowują się dobrze do zimnych klimatów, więc zwierzęta nie nadają się do hodowli na obszarach o trudnych warunkach klimatycznych. Tę jakość można przypisać znaczącym wadom rasy.

Cechy konserwacji i pielęgnacji

Trzymaj zwierzęta w suchym, wolnym od przeciągów domku dla kóz. Pokój musi być przestronny. Do trzymania jednego zwierzaka potrzebna jest powierzchnia co najmniej 1,5 m. Dla kozy z potomstwem wymagane jest mieszkanie o powierzchni 2,5 m. Samiec wystarczy przydzielić 2 m, a dorastające koźlę potrzebuje powierzchnia mieszkalna co najmniej 3 m.

W zimie temperatura powietrza w kozie jest utrzymywana w zakresie od +6 do -6 stopni. Utrzymanie odpowiedniej temperatury jest ważne, gdy w stadzie są małe dzieci. Kozy są oddzielane od samic i trzymane w oddzielnym pomieszczeniu.

Oddzielne trzymanie zwierząt pomaga uniknąć nieplanowanych kontaktów. Kozy megrelian mogą być trzymane w warunkach wolnego wypasu. W tym przypadku dla zwierząt przygotowuje się specjalny baldachim. Pod schronieniem zwierzęta chowają się przed upałami i deszczem. Przed wysłaniem na pastwisko zwierzęta otrzymują dużo wody. Ta technika pomaga odwrócić uwagę zwierząt od picia z kałuż.

W upalne dni zwierzęta są karmione co najmniej 2 razy dziennie. Zimą kozy otrzymują dużo płynów, jedząc mokrą karmę. W tym okresie zużycie wody jest zmniejszone, więc zwierzęta otrzymują ciepłą wodę tylko raz dziennie.

W żadnym wypadku nie należy podawać zimnej wody zwierzętom, które są podgrzane. Zabieg grozi przeziębieniem zwierząt. Karmniki i poidła są instalowane na wysokości klatki piersiowej dorosłych zwierząt. Naczynia dla niemowląt umieszczone są tuż nad poziomem podłogi. Nie używaj podajników ocynkowanych.

Zasady karmienia

Zwykła dieta zwierząt domowych obejmuje jęczmień, owies, ziarna kukurydzy. Dla kóz przydatne jest podawanie mieszanki paszowej z siekanych buraków, marchwi, kapusty i owsa na parze. Dodaj gotowane obierki ziemniaczane do karmy. Mieszanka paszowa jest dodawana do karmników z gotowaną karmą. Sól paszowa wlewa się do specjalnych pojemników. Produkt ten jest niezwykle ważny dla prawidłowego rozwoju zwierząt. Dodatek umieszcza się w ilości: 8 kg soli na osobę dorosłą. Dla małych dzieci dawka soli jest zmniejszona.

W zimie siano, miotły z gałęzi drzew liściastych i igły są dodawane do diety zwierząt. Pożywne bukiety zawieszone są tuż nad poziomem wierzchołków zwierząt. Dzięki temu zwierzęta domowe mogą do nich dotrzeć. Tryb karmienia zwierząt:

1. Rano kozy otrzymują posiekane korzenie i ziarno.
2. Zwierzęta w ciągu dnia otrzymują dobrze wysuszone siano.
3. Wieczorem karmniki dla zwierząt napełniane są zmiażdżonym ziarnem i sianem.

W lecie kozy żywią się głównie świeżą trawą. Zwierzęta spędzają ciepłe miesiące w górach, a wraz z nadejściem jesieni zwierzęta są wysyłane na wypas na równinie.

Wszystko o jagnięciu

Ciąża kozy trwa 21-22 tygodnie. Tuż przed porodem zwierzę zostaje oddzielone od stada. Ruta kozia jest dezynfekowana i wentylowana. Podłoga pokryta jest grubą warstwą czystego siana. Dla przyszłych dzieci budowane są oddzielne żłobki. Każda koza musi mieć co najmniej 2 m powierzchni.Szkółka wyposażona jest w wygodny podajnik i poidło.

Zmiany w zachowaniu i wyglądzie kozy wskazują na zbliżający się poród. Zwierzę jest poruszone i może stracić apetyt. Wymię powiększa się, a genitalia puchną.

Po wycieleniu zwierzę przechodzi na lekką dietę. Z reguły koza mleczna jest karmiona sztucznie. Aby to zrobić, zaopatrz się w butelkę i smoczek. W pierwszym dniu życia dziecko jest leczone siarą. W kolejnych dniach co 4 godziny maluch karmiony jest z butelki ciepłym świeżym mlekiem. Po 3 dniach dziecko zaczyna podawać pokarmy uzupełniające w postaci płatków owsianych. Dziesiątego dnia dziecko może skosztować siana.

Przez 2-3 miesiące świeże mleko pozostaje głównym pokarmem dla dziecka. Następnie porcje mleka są stopniowo zmniejszane. Jeśli koza urodziła się latem, w wieku 1 miesiąca dziecko jest wysyłane na wspólne pastwisko.

Częste choroby

Kozy Mingrelian mają silną odporność, ale czasami mogą cierpieć na następujące choroby:

1. Zapalenie kopyta. Zwierzę pada na zdrową nogę i woli leżeć na wznak. Leczenie polega na umyciu kopyta słabym roztworem nadmanganianu potasu i leczeniu bolącego miejsca jodyną i maścią Wiszniewskiego.
2. Zatrucie. Kłopoty czekają zwierzaka podczas jedzenia trujących ziół. Koza cierpi na biegunkę i wymioty. Zwierzę zachowuje się niespokojnie, ciężko wzdycha, jęczy i zgrzyta zębami. Pierwsza pomoc to umycie żołądka. Przed przybyciem weterynarza możesz dać zwierzakowi węgiel aktywowany. Resztę leczenia przepisuje lekarz weterynarii.
3. Zapalenie wymienia. Choroba dotyka niedawno koziołków. Przyczyną kłopotów jest hipotermia. Zimny kompres z wywaru z likieru macierzystego i tykwy pomoże poradzić sobie z chorobą.

Zalecane