Gleby równiny wschodnioeuropejskiej: opis i 5 rodzajów, cechy

Nizina Wschodnioeuropejska zajmuje ogromny obszar z północy na południe i ze wschodu na zachód. Jego klimat w większości jest umiarkowany lub umiarkowany kontynentalny, a zatem naturalna strefowość jest wyraźnie widoczna. Rozważ cechy gleb Niziny Wschodnioeuropejskiej, wspólne typy, ich skład, cechy morfologiczne i właściwości, różnorodność gatunkową roślin.

Cechy gleb Niziny Wschodnioeuropejskiej

Gleby Równiny Rosyjskiej, podobnie jak szata roślinna, rozprzestrzeniają się strefowo. Na samej północy znajduje się tundra z grubo-próchniczymi glebami glejowymi i glejowymi.W północnej części tajgi gleba jest glebowo-bielicowa, dalej na południe przechodzi w bielicową i darniowo-bielicową. Taka gleba jest również charakterystyczna dla lasów mieszanych. W lasach mieszanych i stepach leśnych powstają szare gleby leśne. Czarnoziemy, zwykłe, typowe, bielicowe powstają na stepach, glebach kasztanowych i brunatnych, solonczakach i solonetzach - na nizinie kaspijskiej.

Powszechne typy

Struktura, skład mechaniczny i chemiczny oraz właściwości gleb Niżu Wschodnioeuropejskiego są bardzo zróżnicowane, ponieważ powstają one pod wpływem różnych klimatów.

Tundra gruboziarnista próchnica

Znalezione tylko na północy równin. W górnej warstwie intensywnie gromadzi się materia organiczna z rozłożonych resztek mchu. Większość terytorium strefy przyrodniczej jest podmokła, występują słabe odpływy naturalne, występują gleby torfowo-glejowe i torfowo-glejowe w tundrze.Od góry przykryte są ściółką o grubości 3-5 cm, która zawiera dużo torfu. Następnie pojawiają się warstwy próchnicy, iluwialne i wiecznej zmarzliny.

Zawartość pierwiastków mineralnych w warstwach gleb tundry jest w przybliżeniu taka sama, występuje duży procent aktywnych chemicznie form kwasu krzemowego. Są kwaśne. Górny poziom profilu zawiera żelazo w formie bezkrzemowej. Górna warstwa zawiera próchnicę typu fulvate, ale jest jej niewiele, a im niższa warstwa, tym mniej.

Gley-bielic

Ten rodzaj gleby występuje również na północy Niziny Wschodnioeuropejskiej. Są połączone z glebą bagienną. Gleby glejowo-bielicowe występują na terenach dobrze zdrenowanych, na zboczach płaskich wzniesień. Górna warstwa jest reprezentowana przez torf, następnie pojawia się glejowata warstwa o jasnym kolorze. Poniżej znajduje się warstwa eluwialna, jej grubość wynosi od 3 do 12 cm.

Następnie pojawia się warstwa przejściowa i teksturowy horyzont, który stopniowo zamienia się w leżącą pod spodem skałę. Ze względu na niską zawartość składników pokarmowych gleby glejowo-bielicowe nie mogą być wykorzystywane w rolnictwie.

Podzolic

Powstaje w warunkach wysokiej wilgotności, niskich temperatur, typowych dla północnych lasów iglastych. Składają się z kilku poziomów: 3-5 cm luźnej ściółki z mchu, ściółki iglastej, zmieszanej z torfem. Następnie pojawia się warstwa humusowo-eluwialna bezstrukturalna o grubości 5-10 cm, dalej poziom bielicowy właściwy, gęsty, drobnoziarnisty, popielato-białawy, grubość 10-20 cm, poniżej dwa poziomy iluwialne, gęste, bezstrukturalna, o grubości od 10 do 50 cm, górna wzbogacona o próchnicę. Żółtawa skała glebotwórcza z niebieskawymi plamami gleju.

Gleby bielicowe, nawet uprawiane, nie są żyzne, zawierają tylko 1-2% próchnicy w górnym poziomie. Są kwaśne, nie nasycone solami, minerałami, mają niski stopień wchłaniania, ogólnie niekorzystne właściwości fizyczne.

Szary Las

Gleby tego typu powstają w strefie leśno-stepowej w warunkach wymywania reżimu wodnego pod lasami liściastymi i mieszanymi z bogatą roślinnością składającą się z różnych gatunków traw. Skały macierzyste szarych gleb leśnych w europejskiej części Rosji to less i glina, na Syberii - glina i glina.

Szare lasy składają się z następujących warstw: cienka ściółka leśna, drobnoziarnisty, grudkowaty szary horyzont próchniczy, w jego górnej części korzenie roślin tworzą darń. Następnie pojawia się warstwa humusowo-eluwialna z silną białawą sproszkowaną krzemionką, która może nie występować w ciemnoszarych glebach. Za nim jest szaro-brązowa warstwa eluwialno-iluwialna o strukturze drobno-orzechowej i brązowo-brązowy horyzont iluwialny o strukturze pryzmatyczno-orzechowej.

Pod nim znajduje się horyzont przejściowy do skały macierzystej. Jest mniej gęsty niż poprzednia warstwa i mniej strukturalny. Często zawiera nowotwory węglanowe w postaci grzybni rzekomej i niewyraźnych plam.

Czarnoziemy

Bogata w humus, kwasy humusowe i sole nadają im ciemny kolor. Tworzą się pod wieloletnią roślinnością zielną na glinach, glinach, wapieniach w klimacie umiarkowanym kontynentalnym. Reżim wodny jest bez wymywania lub okresowo wymywania, typowa coroczna naprzemienność przesuszenia i zwilżania, przewaga temperatur dodatnich.

Humus gromadzi się w wyniku rozkładu dużej ilości resztek roślinnych, które co roku pozostają w glebie. W ujęciu procentowym ilość próchnicy w czarnoziemach o wysokiej naturalnej płodności sięga 15%.

Substancje pozostałe po humifikacji pozostają w górnej warstwie. W warstwie próchnicy składniki odżywcze są utrwalane w postaci związków organiczno-mineralnych.

Czarnoziemy mają doskonałe właściwości wodno-powietrzne, strukturę grudkowatą lub ziarnistą, odczyn obojętny lub lekko kwaśny, kompleks absorbujący zawiera do 70-90% wapnia.W glebie tworzone są dobre warunki do rozwoju mikroflory glebowej. Pod względem wartości ekonomicznej czarnoziemy są uważane za najlepszą glebę, wyróżniają się potężną żyznością naturalną, dlatego większość z nich jest zaorana.

Roślinność

W tundrze dominuje niewielka roślinność zielna, mchy i niskie krzewy. Wokół jezior rośnie turzycowo-bawełniana roślinność zmieszana z forbami i zbożami. Dalej na południe pojawiają się karłowate wierzby i brzozy zmieszane z porostami i mchami.

Na południowej granicy tundry znajduje się strefa przejściowa zwana tundrą leśną. Pojawia się tu jasny las, który składa się ze świerka syberyjskiego, wijącej się brzozy i modrzewia. Niziny zajmują bagna lub gęste zarośla krzewiaste, składające się z niewielkich wierzb i brzóz.Dużo jagód - jagody, jagody, zioła i porosty.

Lasy iglaste są szeroko rozpowszechnione w tajdze Niziny Wschodnioeuropejskiej, na wschód od tajgi występują na przemian z lasami mieszanymi i liściastymi. Na południu pojawiają się równiny piaszczyste - lasy. Na płytkich glebach piaszczystych dominują lasy sosnowe. Wśród leśnych bagien dominuje niska roślinność trawiasta.

W europejskiej części tajgi współistnieją lasy iglaste świerka europejskiego i syberyjskiego. Na zachodzie, za Uralem, występują jodła syberyjska, modrzew, cedr syberyjski. Lasy sosnowe zajmują doliny rzeczne, w których występuje olsza, osika i brzoza. Wiele bagien z roślinnością torfowcową. W tajdze szeroko rozpowszechnione są również łąki zalewowe i wyżynne.

W strefie leśno-stepowej występują na przemian niziny i wyżyny, pokryte głównie lasami dębowymi. Czarnoziem stepowy pokryty jest wieloletnią trawą, często trawiastą.Na skrajnym południowym wschodzie równiny wschodnioeuropejskiej, na nizinie kaspijskiej, znajdują się strefy półpustyń i pustyń oraz stepy zbóż bydlęcych. Rośnie tu artemizja i ostnica, na południu przeważa solanka. Roślinność nisko rosnąca obejmuje kostrzewę, trawę kserofityczną, półkrzewy. Wiosną kwitną tulipany i jaskry. Na lizawkach solnych oprócz piołunu czarnego rosną solanka, kermek i tamaryki.

Gleby i pokrywa roślinna niziny wschodnioeuropejskiej charakteryzują się wyraźnym podziałem na strefy. Na dużym obszarze równiny widoczna jest zmiana stref naturalnych – od północnej tundry po południowo-wschodnie pustynie. Każda strefa glebowo-klimatyczna charakteryzuje się typowymi typami gleb, różnorodnością gatunkową roślinności i związanej z nią fauny.