Gleby tajgi: rodzaje i cechy, podstawowe właściwości, zawartość próchnicy

Wystarczająco imponującą przestrzeń zajmują gleby tajgi. Pomimo faktu, że formalnie strefa ta zaliczana jest do strefy klimatu umiarkowanego, różnica w rzeczywistym klimacie na takim terytorium jest nieunikniona. Za charakterystyczną cechę uważa się znaczną zmienność temperatur zimą i latem. Jednocześnie opady nieznacznie przewyższają parowanie. Dlatego praktycznie nie ma deficytu wilgoci w strukturze gleby. Jedynymi wyjątkami są lata najbardziej suche.

Cechy tajgi

Tajga, zwana także lasami borealnymi, jest największym naturalnym obszarem na świecie.Znajduje się w północnych i środkowych regionach Ameryki Północnej, Azji i Europy. Strefa ta charakteryzuje się przewagą lasów iglastych i długimi zimami. Również tajga charakteryzuje się umiarkowanymi i wysokimi poziomami opadów. Naturalna strefa tajgi stanowi około 17% powierzchni lądowej planety. Od północy graniczy z tundrą, a od południa ze stepem i lasostepem.

Tajga charakteryzuje się ograniczoną liczbą roślin iglastych. Główne gatunki to jodła, świerk, sosna, modrzew. Również w tej strefie rośnie kilka drzew liściastych - w szczególności topola i brzoza.

Rośliny i zwierzęta tajgi zdołały przystosować się do krótkiego sezonu wegetacyjnego i niesprzyjających warunków pogodowych. Zimy w tym regionie są bardzo długie i mroźne. Dodatkowo charakteryzują się uporczywą pokrywą śnieżną. Opady w regionach wschodnich są mniejsze niż w zachodnich.

Tworzenie gleby

Gleby, które tworzą się w iglastych lasach tajgi, nie są bardzo dobrej jakości.Są znacznie gorsze od gleb czarnoziemów pod względem żyzności. W tym regionie występują głównie gleby bielicowe. Zawartość próchnicy w nich z reguły nie przekracza 1-6%.

W typowych glebach tajgi brakuje użytecznych elementów do podtrzymywania dużych roślin liściastych. Ponadto zimny klimat sprawia, że warstwa gleby jest bardzo cienka. Liście, które spadają z małych drzewek, są naturalnym wierzchnim opatrunkiem dla gleby. Jednocześnie skład igieł roślin zimozielonych zawiera kwasy, które niekorzystnie wpływają na cechy jakościowe gleb w regionie.

Tajga przyczynia się do pojawienia się wiecznej zmarzliny. Niższe poziomy lasów borealnych, porośniętych mchem, latem stanowią swoistą izolację. Ponadto gęsta struktura ściółki chłodzi glebę do tego stopnia, że pojawia się wieczna zmarzlina.

Pożary lasów powodują ogrzewanie gleby, niszcząc poszycie lasu. Pozostający po pożarach ciemny popiół zwiększa na kilka lat absorpcję energii słonecznej. To prowokuje nagrzewanie wiecznej zmarzliny.

Gleby tajgi, ich cechy i właściwości

Cechą charakterystyczną gleb tajgi jest niska zawartość składników użytecznych. W przeciwieństwie do gleb lasów liściastych prawie nie ma głębokiej warstwy nasyconej próchnicą organiczną.

Mała grubość gleby z powodu trudnych warunków klimatycznych. Prowadzą do spowolnienia powstawania organicznych fragmentów gleby tajgi. Jednocześnie mech, igły, opadłe liście pozostają na ziemi przez długi czas, nie rozkładając się.

W tajdze występują różne rodzaje gleby - bielicowa, glejowo-ziemna, wieczna zmarzlina-tajga. Każda z odmian ma pewne cechy.

Gleby bielicowe

To są najczęstsze gleby tajgi. Zawierają minimalną ilość składników odżywczych. Jednocześnie opadłe liście i igły mogą długo pozostawać na powierzchni ziemi bez rozkładu. Tak więc powstawaniu ziem bielicowych towarzyszy niedostateczne nasycenie materią organiczną. Jednocześnie bielic nie może pojawić się w warunkach wiecznej zmarzliny.

Kolejną ważną cechą dominujących gleb bielicowych jest doskonały drenaż. Kwasy pojawiające się podczas rozkładu igieł iglastych trafiają do głębokich warstw gleby. Pomagają utrzymać wysoką wilgotność i specjalne zmiany chemiczne w strukturze minerałów.

Wyróżniającą cechą bielicową tajgi jest również intensywny ruch produktów rozkładu powierzchniowego substancji w głąb gleby. Horyzont takiej gleby ma kolor brązowo-rdzawy, ponieważ zawiera dużo żelaza.

W strefach z zagęszczonym horyzontem wymywania obserwuje się znaczny spadek pojemności przepustów. Dlatego większość bagien tajgi powstaje w tych miejscach. Gleby bielicowe charakteryzują się minimalną zawartością próchnicy. Liczba ta nie przekracza 1-4%. Aby wykorzystać taką ziemię pod rolnictwo, wymagane są dodatkowe nawozy.

Gleba darniowo-bielicowa powstaje w regionach z lasami mieszanymi. Zawiera zauważalnie więcej substancji humusowych i popiołu.

Gleyzems

Gley glejowe są często spotykane na terenie równin. Tworzą się w warunkach dużej wilgotności. Jednocześnie górne struktury torfu mają czas na lekkie wyschnięcie, podczas gdy środkowe i dolne nie.

Podczas powstawania takich gleb pojawiają się zredukowane formy żelaza i obserwuje się ich ruch, co prowadzi do braku tych związków w strukturze gleby. Horyzont Gley charakteryzuje się zimnymi tonami - niebieskim, szarym, zielonkawym.

Po wyschnięciu podkład staje się żółto-biały. Gdy tlenki żelaza ulegają utlenieniu, pojawiają się zardzewiałe i czarno-rdzawe plamy.

Gleby wiecznej zmarzliny-tajgi

Takie gleby powstają na równinach iw górach Syberii, a także na północy Dalekiego Wschodu. Powstają w warunkach wiecznej zmarzliny. Charakterystyczną cechą takich regionów jest to, że nawet przy ciepłej pogodzie ziemia ma niższą temperaturę niż powietrze.

Gleby te powstają głównie w strefach wzrostu drzew liściastych i niektórych krzewów - dzikiego rozmarynu, borówki brusznicy, borówki. Główną właściwością gleb wiecznej zmarzliny-tajgi jest występowanie reakcji kwaśnych i silnie kwaśnych.

Co na nich rośnie

Chociaż gleby w tajdze nie są żyzne, rośnie wiele naturalnych odmian przystosowanych do trudnego klimatu. W tajdze Ameryki Północnej dominuje jodła balsamiczna. W regionach zachodnich występuje pseudo-cykuta Menzies. Również w rejonach tajgi rosną sosny, przystosowane gatunki wierzby, jałowca, świerka. Krzewy to żurawina, dziki rozmaryn, borówka brusznica, dzika róża.

Gleby tajgi nie są uważane za bardzo żyzne. Różnią się minimalną zawartością próchnicy i składników odżywczych. Niemniej jednak na takich ziemiach rośnie wiele ciekawych roślin.

Zalecane