Rasa owiec Dorper: opis i cechy, cechy treści

Rasa owiec Dorper słynie z licznych zalet, w tym bezpretensjonalności w pielęgnacji i pielęgnacji, szybkiego wzrostu, dobrej produktywności, wysokiej jakości mięsa i skóry. Od tych owiec nie można uzyskać wełny, ponieważ rasa w ogóle jej nie posiada. Ale nawet pomimo wysokich kosztów owce Dorper stały się powszechne wśród rolników.

Pochodzenie

Ta rasa została wyhodowana w latach trzydziestych XX wieku, a ojczyzną Dorpera jest Afryka Południowa. Odmiana została uzyskana przez skrzyżowanie owiec Dorset i perskich, z których każda charakteryzuje się bezpretensjonalnością w utrzymaniu i dobrą wydajnością.Przedstawiciele Dorper przejęli płodność od Dorsetów. Brak wełny i niestandardowy kolor rasa zawdzięcza perskim przodkom. Początkowo rasa była dystrybuowana w Australii, a następnie trafiła do USA i Wielkiej Brytanii. I dopiero po pewnym czasie w Rosji pojawił się drper.

Rasa została oficjalnie zarejestrowana w 1930 roku. Nazwa „Dorper” nie została uzyskana przypadkowo: słowo składa się z części dwóch imion - Dorset i Persian (przodkowie Dorpers).

Wygląd zewnętrzny i charakterystyka

Rasy mięsne są różne:

1. Mocna sylwetka. Zwierzęta mają powalone, wydłużone ciało. Szczególnie dobrze rozwinięte są biodra i plecy.
2. Prawie całkowity brak wełny. Dostępne włosy są bardzo rzadkie, szorstkie, krótkie, występuje podszerstek. Wełna jest nierównomiernie rozłożona – większość zakrywa klatkę piersiową, szyję, plecy. Brzuch jest prawie nagi. Włosy mogą zwijać się na czole.
3. Kolor biały lub jasnoszary. Kolor skóry jest biały (na nogach, szyi, tułowiu). Czarne obszary zakrywają szyję i głowę.
4. Krótkie, gołe kończyny.
5. Brak rogów u kobiet. Samce mają bardzo małe rogi (wysokość 2-3 cm) iw większości przypadków wcale nie rosną.

Jagnięta mają podobne cechy fizyczne do dorosłych, z wyjątkiem wielkości ciała.

Rasa Dorper ma dwie odmiany:

• biały (nie ma ciemnych obszarów na ciele);
• czarna głowa (czarna głowa i szyja).

Popularne są krzyżówki Dorper z innymi rasami. Rasa Romanowów najczęściej bierze udział w selekcji, a w wyniku krzyżowania uzyskuje się hybrydę o dobrych właściwościach.

Przedstawiciele rasy żyją wystarczająco długo - ponad 15 lat, ale trzymanie zwierząt starszych niż 5-8 lat nie jest ekonomicznie opłacalne.

Wady i zalety Dorpers

Wysoki koszt owiec Dorper jest uzasadniony wieloma pozytywnymi cechami.

Plusy i minusyPłodność. Powielanie jest łatwe i szybkie. Jedna samica rodzi 2-5 jagniąt na urodzenie. Proces porodu jest łatwy, więc udział i pomoc osoby nie jest wymagana. Gotowość do hodowli u owiec występuje po 8 miesiącach.Szybki wzrost jagniąt.Oporność na choroby. W szczególności na pasożyty (zarówno wewnętrzne, jak i zewnętrzne).Szybki przyrost masy ciała. Dorosłe tryki ważą około 100 kilogramów (i więcej), a owce po 60-70 kilogramów.Bezpretensjonalność. Zwierzęta nie potrzebują wysokiej jakości pokarmu.Mięso dietetyczne pozyskiwane w ilości 60 kg z dobrze odżywionego tryka. Zaletą produktu jest równomierne rozłożenie tłuszczu. Dla porównania zwykła jagnięcina zawiera grube warstwy tłuszczu, które wydzielają specyficzny zapach. Produkt pozbawiony jest również charakterystycznego posmaku.Skóra. Dzięki jednolitej strukturze łatwo się ubiera.Wysoka mobilność. Zwierzęta często wspinają się na wysokie miejsca: stodoły, górne piętra, skrzynie - i często z nich spadają.Brak wełny. Źródłem dochodu są tylko mięso i skóry.

Nagość rasy może być również postrzegana jako zaleta - nie ma potrzeby wydawania środków na strzyżenie owiec. Ponadto śpioszki są mniej podatne na atak ze strony pasożytów zewnętrznych.

Wymagania dotyczące treści

Rasa jest bezpretensjonalna, dlatego nie trzeba przestrzegać specjalnych warunków i wymagań dotyczących utrzymania. Zwierzęta dobrze radzą sobie zarówno w gorącym klimacie, jak i w chłodniejszych regionach. Dorpery są w stanie wytrzymać nawet bardzo niskie temperatury. Zwierzęta są również bezpretensjonalne w diecie - najczęstsza trawa jest dla nich wystarczającym źródłem pożywienia. Jednak fakt ten wcale nie oznacza, że owce trzymane są wyłącznie na pastwisku. Dzięki poprawie jakości żywności uzyskany produkt będzie znacznie lepszy.

Łatwość opieki nad zwierzętami dotyczy nie tylko dorosłych, ale także młodych. Jagnięta, w tym noworodki, nie wymagają starannej opieki.

Przedstawiciele Dorper mają możliwość dostosowania się do każdych warunków, w jakich żyją. To jeden z powodów, dla których rolnicy marzą o hodowli właśnie takich owiec.

Karmienie i pielęgnacja

Specjalne żywienie dla tych zwierząt nie jest wymagane - śpiące można trzymać na pastwisku. Nawet w takich warunkach zwierzęta szybko przybierają na wadze. A jednak, aby poprawić jakość produktu, zaleca się urozmaicenie żywności i włączenie jej do diety:

• koniczyna;
• alfalfa;
• pokrzywa;
• łopian;
• oset;
• zboże (ze względu na kaloryczność taką karmę podaje się tylko samicom ciężarnym i karmiącym oraz młodym zwierzętom w okresie intensywnego wzrostu);
• siano (używane jako substytut świeżej trawy);
• pasza mieszana (stosowana do karmienia owiec w okresie ciąży i laktacji, a także podawana zwierzętom na kilka dni przed wysłaniem na rzeź);
• sól i minerały (specjalny górny dressing);
• rośliny okopowe (używane latem jako pogłówny, zimą są częścią diety);
• woda (powinna znajdować się w domenie publicznej, zwykle jedna osoba dorosła ma od 6 do 8 litrów wody dziennie).

Większość czasu Dorper spędza na pastwisku lub w przestronnych pomieszczeniach. Pożądane jest, aby ogrodzenie było zdemontowane, co pozwoliłoby na przeniesienie go w inne miejsce, gdy na poprzednim skończy się trawa.

W zimnych porach owce trzymane są w owczarniach. Wymagania dotyczące pokoju:

• normalne oświetlenie;
• brak wersji roboczych;
• wolna przestrzeń (powierzchnia przypadająca na jedno zwierzę w boksie grupowym wynosi 1,5 metra kwadratowego, w kojcu indywidualnym - co najmniej 2,5, dla samicy z jedną jagnięciną - 3,2, a dla każdego kolejnego miejsca zwiększa się o 0,7 );
• dostępność wentylacji, ogrzewania.

Żywność i woda są w długich korytach.

Cechy reprodukcji

Przedstawiciele rasy wcześnie osiągają dojrzałość płciową. Gotowość do rozrodu u samic występuje w wieku 8 miesięcy, u samców – w wieku 5. Zaleca się jednak rozpoczęcie hodowli owiec po osiągnięciu 1,5 roku życia. Samce są bardzo płodne i są w stanie zapłodnić do 100 owiec na raz. Aby poprawić jakość materiału siewnego, pożądane jest utrzymanie tego samego stosunku - jeden samiec na 15-20 samic.

Narodziny można powtarzać co 8 miesięcy, a jednocześnie nie są one związane z konkretną porą roku. Ciąża trwa 4-5 miesięcy.

Częste choroby i ich zapobieganie

Przedstawiciele rasy Dorper są odporni na choroby, jednak jeśli nie są przestrzegane ogólne warunki przetrzymywania, ryzyko takich problemów wzrasta:

• bruceloza;
• ospa;
• choroba pryszczycy;
• zakaźne zapalenie sutka;
• gnicie kopyt;
• złamania i zwichnięcia kończyn.

W celu zapobiegania chorobom podejmowane są następujące środki:

• regularne sprzątanie stoiska;
• rutynowe szczepienia;
• zgodność z kwarantanną, na którą wysyłane są nowe zwierzęta (trwa 2 tygodnie);
• odrobaczanie jesienią i wiosną.

Dorpers w Rosji

W Rosji ta rasa prawie nigdy nie występuje w czystej postaci. A powód wcale nie leży w klimacie - śpiochy zakorzeniłyby się idealnie na środkowym pasie. Czynnikiem decydującym jest to, że utrzymywanie owiec tej rasy jest nieopłacalne. Z tego powodu materiał siewny Dorper jest sprowadzany do kraju i przy jego pomocy nawozi się samice lokalnych ras (najczęściej Romanowów).

Otrzymane hybrydy są gorszej jakości od oryginału, ale generalnie wynik jest zadowalający. Dorper to popularna rasa mięsna, która charakteryzuje się bezpretensjonalnością, płodnością, dobrą produktywnością. Pomimo wysokich kosztów i braku wełny, owce te są w stanie zapewnić rolnikom dobry dochód.

Zalecane