Radziecka ciężka ciężarówka rasy koni: charakterystyka i zasady przechowywania

Radzieckie ciężkie ciężarówki to rosyjska rasa koni, wyhodowana w połowie ubiegłego wieku. Zwierzęta są przystosowane do lokalnych warunków, mają znaczną siłę mięśniową, spokojne usposobienie. Konie mogą być hodowane do pracy pociągowej w rolnictwie, produkcji mięsa i nabiału. Sucha i gęsta budowa pozwala na użytkowanie koni pod siodłem.

Pochodzenie i używanie

Sowiecka ciężka ciężarówka jest najmłodszą rasą spośród innych ciężkich ras. Pojawienie się w Rosji własnej rasy wagi ciężkiej było spowodowane obiektywnymi przyczynami.Na pograniczu stref leśnych i stepowych zawsze istniała wielka potrzeba siły pociągowej. Na potrzeby gospodarcze regionów południowych potrzebny był las. Do XIX wieku konie pociągowe były bityugami (rasowe lub skrzyżowane z rasami lokalnymi). Pod koniec XIX wieku lokalni przemysłowcy i kupcy zaczęli importować europejskie ciężkie ciężarówki: Brabancons i Suffolks.

Wielkie konie nie zaaklimatyzowały się dobrze w tym regionie, a ich szorstkie formy nie przypadły do gustu miejscowej ludności. Ogiery Brabancon mogły krzyżować się z bardziej wdzięcznymi lokalnymi klaczami. Potomstwo okazało się bardziej zwarte i atrakcyjne.

Systematyczne prace selekcyjne mające na celu stworzenie nowej rasy rozpoczęły się w latach 20. i zakończyły w 1952 r., kiedy została w pełni sformalizowana i otrzymała nazwę radzieckiej ciężarówki. Udomowione konie pociągowe były hodowane w stadninach koni Pochinkovsky i Mordovian.

Twarda rasa została uzyskana przez absorpcyjne krzyżowanie potomków i krzyżówek Bityugów, Ardenów, Percheronów z Brabanconami i Suffolkami. Obecnie stadniny koni nadal obsługują niewielką liczbę krajowych przewoźników ciężkich.

Opis i charakterystyka radzieckiej ciężarówki

Przedstawiciele rodzimej rasy ciężko pociągowej są gorsi od swoich przodków pod względem cech fizycznych: wysokość w kłębie nie przekracza 160 centymetrów, średnia waga ogierów wynosi 850 kilogramów, klacze są o około 100 kilogramów lżejsze. Ale pod względem siły pociągowej radzieckie ciężkie ciężarówki przewyższają Brabancons i Suffolks.

Na zewnątrz konia

Cechy wyróżniające radzieckie wagi ciężkie:

1. Średniej wielkości głowa z szerokimi nozdrzami, dobrze rozwinięte mięśnie żucia, proste/opadające uszy.
2. Szeroka, dobrze umięśniona szyja, krótka (średnia długość).
3. Kłęb nisko osadzony.
4. Miękkie oparcie.
5. Średni schab.
6. Szeroki, rozwidlony zad.
7. Mięśniowa szynka.
8. Szeroka klatka piersiowa.
9. Żeberka zaokrąglone.
10. Często występuje wada rozwoju kończyn (przednia stopa końsko-szpotawa, tylna szabla).
11. Szerokość nadgarstka.
12. Duże kopyta o prawidłowej formie.

Anatomiczna budowa zadu i tylnych kończyn świadczy o zdolności konia do ciężkiej pracy. Stopa końsko-szpotawa i szabla nie wpływają na walory użytkowe konia, ale są brane pod uwagę tylko w hodowli. W przeciwieństwie do Brabancon, radzieckie ciężkie ciężarówki mają puszysty ogon i nie mają fryzów (włosy „pończochy” poniżej kolan), co ułatwia opiekę nad końmi.

Krajowe wagi ciężkie są zdominowane przez kolory czerwony, brązowy, gniada lub w połączeniu z dereszem. Czarny kolor jest rzadki.

Postać

Od przodków francuskich i belgijskich ciężkie ciężarówki rasy sowieckiej odziedziczyły spokojne usposobienie i przyjazny stosunek do ludzi.

Produktywne cechy rasy

Radzieckie ciężkie ciężarówki przybierają na wadze i kondycji fizycznej o 2-2,5 roku. Od tego czasu konie mogą być wykorzystywane do transportu towarów. Źrebięta bardzo szybko przybierają na wadze: około 300 kilogramów w pierwszym półroczu i prawie 200 kilogramów w drugiej połowie roku. Konie radzieckiej rasy ciężarówek są obiecujące jako konie mięsne i mleczne (do produkcji kumysu). Średnia produkcja mleka klaczy przez 240 dni wynosiła 3300 litrów lub 13 litrów dziennie.

Zalety i wady

Zalety krajowych samochodów ciężarowych:

• dobra siła pociągowa;
• bezpretensjonalność warunków przetrzymywania;
• wcześniej.

Wada - podatność na degenerację.

Warunki przechowania

Radzieckie ciężkie ciężarówki trzymane są w boksach o powierzchni co najmniej 16 metrów kwadratowych (4x4) na konia, z oknem na wysokości 1,5 metra.Zwierzęta potrzebują codziennego 3-4-godzinnego spaceru po wybiegu i komunikacji z bliskimi. Wysokość pomieszczenia to co najmniej 3 metry. Konieczna jest wentylacja naturalna lub wymuszona, ale bez przeciągów. Jako ściółkę używa się słomy lub trocin, która jest codziennie zmieniana.

Dieta dla ciężarówek

Radzieckie ciężkie ciężarówki są bezpretensjonalne. Dieta zależy od wieku, płci, przeznaczenia zwierzęcia. Ogiera do hodowli w okresie godowym podaje się na dzień (w kilogramach):

• pasza treściwa - 9;
• sen - 16;
• Sukulenty - 6.

W tym otręby (1,5 kilograma), ciasto (1 kilogram), siano z roślin strączkowych (8 kilogramów) muszą być obecne. W okresie nielosowym dieta zostaje zmniejszona o 30%. Ogłowionym klaczom dziennie podaje się 4 kg koncentratów (w tym 1/3 to otręby), 20 kg siana (z czego połowa to fasola), 6 kg soczystej paszy.W przypadku klaczy karmiących podwaja się proporcję koncentratów, a zawartość siana z fasoli dostosowuje się do 60%. Na pastwisku ilość paszy treściwej zmniejsza się do 3-4 kilogramów.

Źrebaki zaczynają być wprowadzane do pokarmu stałego w wieku 3-4 miesięcy, kiedy są jeszcze z matkami. Początkowa dieta to 3 kilogramy koncentratów. Do czasu odstawienia od karmienia mlekiem dodać 1 kilogram otrębów. Źrebięta samodzielnie karmione przez okres do roku powinny otrzymać do 7 kg siana i 4 kg marchwi.

Od roku do półtora roku dieta młodych koni rozszerza się i zwiększa swoją objętość. Do paszy wprowadza się owies, ciasto, przyzwyczajone do świeżej/świeżo skoszonej trawy. Od 2 roku życia konie pracujące powinny otrzymywać zimą (w kilogramach):

• sen - 13;
• owies - 4,5;
• otręby - 1,5;
• ciasto - 1;
• marchew - 5.

W letniej objętości (dieta podstawowa) - świeżo skoszona trawa (30 kilogramów). Siano i owies - po 5 kilogramów. Otręby i ciasto - po 1,5 kg. Jabłka, buraki pastewne i arbuzy są oferowane zwierzętom jako smakołyki i suplementy witaminowe.

Zwierzęta potrzebują soli. Aby mieć do niej stały dostęp, zaleca się umieszczenie w boksie brykietu lizawki. Woda jest dostarczana do boksu przez automatyczny poidło lub w wiadrze przed karmieniem. Zabronione jest podawanie napojów gorącym koniom.

Hodowla

Radzieckie ciężarówki osiągają dojrzałość płciową w wieku 3 lat. Do hodowli dopuszcza się zwierzęta zdrowe, spokojne zachowanie. W parze klacz musi być większa od ogiera. Średni okres użytkowania hodowlanego sięga 17 lat. Przy dobrym utrzymaniu klaczy i producentów tej rasy dają potomstwo do 20 lat. Produkcja źrebiąt w stadninach koni wynosi 65-67%.

Karpienia odbywają się w sposób naturalny i sztuczny. Najlepszy czas to od 15 marca do końca lipca, aby źrebię przyszło w ciepłym sezonie, kiedy jest wystarczająco dużo trawy.

Istnieje różnica w wyglądzie zewnętrznym między końmi stadnin Pochinkovskiy i Mordovian, co tłumaczy się genetycznymi korzeniami. Mordowskie ciężarówki są mniejsze, bardziej mobilne i bardziej temperamentne dzięki przeprawom nie tylko z Brabanconami, ale także z Suffolkami. W wyniku długiej selekcji do określonych celów ekonomicznych w różnych warunkach klimatycznych opracowano 3 typy radzieckich ciężkich ciężarówek:

1. Koń jest duży, muskularny, z lekką głową, szerokim zadem, energiczny.
2. Koń średniego wzrostu, z szerokim ciałem, muskularną klatką piersiową, krótkimi nogami, ciężką głową. Zwierzę nie wymaga pożywienia, znosząc długotrwały wysiłek fizyczny.
3. Koń jest bardzo masywny, nieproporcjonalnej budowy, z ciężką głową, flegmatyczny, wymagający karmienia i opieki.

Pierwsze dwa typy służą do uzyskania stada hodowlanego. Krzyżując z końmi ras małych w pierwszym i drugim pokoleniu uzyskuje się potomstwo o dobrych cechach i zdolnościach użytkowych. Trzeci typ nie nadaje się do hodowli.

Choroby

Zaniedbanie opieki nad ciężkimi ciężarówkami prowadzi do rozwoju chorób, takich jak reumatyczne zapalenie racic. Powodem jest picie gorących koni zimną wodą, schładzanie spoconego zwierzęcia pod strumieniem przeciągu. W przypadku przedwczesnego lub nieprawidłowego leczenia powstaje kopyto jeża, co ogranicza wydajność konia.

Nieodpowiednia dieta, ciemne, wilgotne i niewentylowane stanowiska prowadzą do rozwoju infekcji paciorkowcami: końskiej ćmy. Najbardziej podatne na mycie są źrebięta starsze niż 6 miesięcy i konie poniżej 5 roku życia. Zakażenie przenoszone jest drogą powietrzną, poprzez picie, karmniki.

Jeżeli zasady higieny konserwacji i pielęgnacji nie są przestrzegane, konie mogą mieć gryzienie (podgatunek egzemy). Brudne kopyta i ściółka służą jako źródło infekcji, która atakuje każdą część ciała zwierzęcia. Zbyt częste mycie wysusza skórę i zmniejsza odporność na infekcje bakteryjne. Wcześniejsze szczepienie ochroni zwierzęta przed ospą, wąglikiem, gruźlicą, tężcem i wścieklizną.

Zalecane