Królik nowozelandzki: opis i cechy rasy, historia i opieka

Uniwersalny królik nowozelandzki słusznie zajmuje poczesne miejsce na fermach doświadczonych i początkujących hodowców. Trudno znaleźć bardziej przydatne stworzenie. Zwierzak jest powszechnie znany jako niezawodne źródło smacznego, chudego mięsa i wartościowego futra. Zwierzę nie wymaga całodobowej opieki i niezmiennie cieszy właścicieli swoją bezpretensjonalnością i narzekającym charakterem. Nawet debiutant poradzi sobie z hodowlą puszystych piękności.

Początkowa historia

Wbrew błędnym wyobrażeniom wielu hodowców, królik nie jest spokrewniony z Nową Zelandią. Urocze zwierzęta swój wygląd zawdzięczają amerykańskim hodowcom.Przedsiębiorczy rolnicy starali się połączyć najlepsze cechy w jednym osobniku: mięsiste ciało i piękną skórę. Krzyżując dzikiego królika nowozelandzkiego z zającem belgijskim, specjaliści uzyskali pierwszego królika nowozelandzkiego. Rasa została oficjalnie uznana w 1910 roku.

W przyszłości uszy przystojni mężczyźni byli wielokrotnie krzyżowani z przedstawicielami najlepszych ras. W rodowodzie współczesnych Nowozelandczyków wspomina się o pokrewieństwie z flamandzkim olbrzymem, olbrzymią szynszylą i amerykańską białą. Od końca XX wieku nowozelandzkie piękności cieszą się uznaniem na całym świecie.

Opis i cechy rasy

Początkujący hodowcy często wybierają króliki nowozelandzkie do samodzielnej hodowli. Zwierzę wyróżnia mocny, mięsisty grzbiet, rozwinięte mocne łapy i krótka szyja. Średnia wysokość zwierzaka wynosi 48 cm, a waga królika rzadko przekracza 5 kg. Pulchne ciało królika pokryte jest grubą sierścią. W zależności od odmiany dostępne są dostojne garnitury w kolorze białym lub czerwonawo-czerwonym.

Wady i zalety królików nowozelandzkich

Popularność Nowozelandczyków wśród rolników nie dziwi. Brojlery mają wiele zalet:

Samice są płodne, każdy miot przynosi właścicielowi do 10 noworodków.
Króliki szybko przybierają na wadze.
Rasa jest uniwersalna. Zwierzęta regularnie służą jako dostawcy skór i mięsa.
Ze względu na cechy zwierząt koszty są natychmiast zwracane.

Wady rasy nowozelandzkiej obejmują wysokie koszty hodowli osobników.

Odmiany

Pomimo wspólnej nazwy rasy, króliki dzielą się na 2 typy:

czerwoni, określani przez ekspertów jako NZK (New Zealand Reds);
Biały, znany pod akronimem NZB (New Zealand White).

Właściciele czerwono-pomarańczowego garnituru są znacznie mniejsze niż ich śnieżnobiałe odpowiedniki. Przy dobrej opiece osoba dorosła rośnie do 49-51 cm, a waga zwierzęcia wynosi średnio 3,9-4,5 kg. Zwierzę wyróżnia silna budowa ciała. Jego mała głowa zwieńczona jest parą prostych uszu. Aksamitne futro królika jest ufarbowane na intensywny ceglasty kolor. Jaśniejszym odcieniem zaznaczono okolice oczu, ust, ud, brzucha i ogona zwierzęcia. Czerwony Nowozelandczyk jest bezpretensjonalny i łatwo przystosowuje się do wszelkich warunków przetrzymywania.

Biały przedstawiciel rasy nowozelandzkiej dorasta do 47 cm, samica jest nieco większa od samca i może urosnąć do 49 cm. Krótka, okrągła kufa i małe, czerwonawe oczka dodają zwierzakowi uroku.

Główną ozdobą Nowozelandczyka jest miękka, gruba, jedwabiście biała wełna. Obecność srebrzystego podszerstka i prawidłowy zgryz wskazują na przynależność zwierzęcia do rasy. Albinosy wyróżniają się spokojnym, uległym usposobieniem i bezpretensjonalnością.

Czarny Nowozelandczyk jest rzadkością na farmach, więc eksperci o nim nie wspominają. Dzięki lśniącej, grafitowej sierści długowłosy przystojny mężczyzna jest często mylony z przedstawicielem rasy wiedeńskiej.

Subtelności trzymania i opieki nad zwierzętami

Przestronna klatka jest odpowiednia do trzymania zwierząt domowych. W nowym domu zwierzęta powinny się swobodnie poruszać. Sufit w klatce jest wysoki, aby w razie potrzeby królik mógł stanąć na tylnych łapach.

Zwierzęta nie tolerują ciepła i głośnych dźwięków, dlatego mieszkanie jest ustawione w ustronnym kącie, chronionym przed jasnym światłem słonecznym. Komfortowa temperatura dla Nowozelandczyków to 15-16 stopni. W zamkniętym pomieszczeniu królikom należy zapewnić dostęp do świeżego powietrza. Pomoże to uniknąć epidemii bakterii.

Zaleca się wyposażenie klatki dla Nowozelandczyków w podłogę z siatki. Ta sztuczka nie zaszkodzi właścicielom łap gęsto porośniętych włosami, ale ułatwi życie właścicielom. Usuwanie odpadów z klatki siatkowej jest znacznie łatwiejsze niż czyszczenie tradycyjnej klatki dla królików.

Klatka wyposażona jest w kawałek drewna do szlifowania zębów, wygodny podajnik i poidło. Zwierzęta potrzebują stałego dostępu do wody i pożywienia. Każde mieszkanie zawiera kilka królików tej samej płci i wieku. W klatce przeznaczonej dla kobiet zainstalowano dom. W nim królik nakarmi potomstwo. Raz na 10 dni zwierzęta są dokładnie badane, czesane i starannie wycinane maty.

Odżywcze niuanse

Nowozelandczycy są bezpretensjonalni w jedzeniu, ale potrzebują zbilansowanej diety. Dzienna racja zależy od pory roku, wieku, płci i cyklu życia zwierzęcia.

Pokarm dla królików powinien zawierać pasze soczyste (kiszonka, marchew, buraki), pasze objętościowe (słoma, siano, gałązki wierzby i drzew owocowych), koncentraty (mieszanki zbożowe, mieszanki paszowe), zieloną paszę (świeża trawa, zboża i rośliny strączkowe kultura). Warzywa i owoce są stopniowo wprowadzane do diety zwierząt w małych kawałkach.W przeciwnym razie zwierzęta mogą zachorować. Woda w poidłach jest często zmieniana.

Jak prawidłowo hodować króliki

Już 5 miesięcy po urodzeniu samice są gotowe do krycia. Samce osiągają „wiek małżeński” nieco później. Są gotowe do rozrodu w wieku 7 miesięcy. Osobom z nadwagą lub obwisłymi uszami nie wolno łączyć się w pary.

Gotowość samicy do pojawienia się potomstwa jest obliczana na podstawie wieku i zachowania. W oczekiwaniu na potomstwo królik wyposaża gniazdo, wyścielając je własnym puchem. Za każdym razem młoda samica przynosi 8-9 królików. Młode rodzą się malutkie, ich waga nie przekracza 45 g.

Króliki rasy nowozelandzkiej są urodzonymi matkami, sumiennie karmią swoje potomstwo, dopóki niemowlęta nie zostaną odstawione od piersi. Dzięki pełnotłustemu mleku matki nowonarodzone króliki szybko przybierają na wadze. Już w wieku 2 miesięcy średnia waga młodych wynosi 2 kg. Po 3 miesiącach zwierzę przybiera od 3 do 3,2 kg.

Choroby i szczepienia

Frywolne podejście do przestrzegania zasad trzymania zwierząt domowych często prowadzi do smutnych rezultatów. Nowozelandczycy mogą paść ofiarą podstępnej choroby zwanej myksomatozą. Guzy pojawiają się na głowie i łapach zwierzęcia. Z czasem łączą się w jeden obrzęk. Infekcję przenoszą małe gryzonie i owady. Niestety chorych zwierząt nie można leczyć. Wszystkie zarażone króliki zostają zniszczone. Klatki, poidła i karmniki są dokładnie dezynfekowane.

Kokcydioza czyha na młode osobniki. Zagrożone są zwierzęta domowe w wieku 2-4 miesięcy. Króliki cierpią na biegunkę, letarg i żółknięcie błon śluzowych. Tylko weteran poradzi sobie z problemem.

Dla dorosłych królików zagrożeniem jest wirusowa choroba krwotoczna. Zwierzęta tracą apetyt, stają się letargiczne. Chorobie towarzyszą drgawki i mimowolne przechylanie głowy.Niestety nie ma lekarstwa na przeciwności losu. Wszystkie zarażone króliki będą musiały zostać zniszczone. Właściciele mają wiele kłopotów z takimi nieprzyjemnymi chorobami, jak nieżyt nosa (leczony roztworem furatsiliny) lub zakaźne zapalenie jamy ustnej. Środki zapobiegawcze i rutynowe szczepienia pomogą uniknąć niebezpiecznych chorób. Czyste klatki i dobre odżywianie to klucz do zdrowia uszatych zwierząt.

Na co zwrócić uwagę przy wyborze?

Właściwy dobór zwierząt do dalszej hodowli to główne zadanie. Błąd może zrujnować wszystkie przedsięwzięcia przyszłego hodowcy zwierząt gospodarskich. Doświadczeni rolnicy radzą kupować królika w wieku 3 miesięcy. Dorosły zwierzak nie jest już zależny od mleka matki i łatwo przyzwyczai się do nowych warunków przetrzymywania.

Zdrowe zwierzę cieszy oko tłustością, lśniącą jedwabistą sierścią i czystymi oczami. O dobrej kondycji świadczy mobilność i ciekawość zwierzaka. Sumienny sprzedawca udziela kupującemu informacji o wykonanych szczepieniach i diecie zwierząt.